Alaina Urquhart "Rzeźnik i strzyżyk"

 

Autor: Alaina Urquhart

Tytuł: Rzeźnik i strzyżyk

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 272

Gatunek: kryminał 

Seryjny morderca i patolog sądowy. Ryzykowne, bolesne i krwawe starcie.

Nie jest żadną tajemnicą, że uwielbiam kryminały. Z przyjemnością sięgam po każdy tytuł, który może zaspokoić mój apetyt na mroczne historie. Im bardziej przewrotnie, brutalnie i niepokojąco, tym lepiej. Czy debiutancka książka Alainy Urquhat spełniła moje oczekiwania?

„Rzeźnik i strzyżyk” to swego rodzaju pojedynek między seryjnym zabójcą i patologiem sądowym. Ta niezwykła para została połączona przed laty mrocznymi okolicznościami, a dziś ich drogi znowu się skrzyżowały. Śledząc książkową historię mamy wspaniałą możliwość obserwować kolejno ich działania, pisarka bowiem naprzemiennie oddaje im głos. Taki zabieg sprawia, że powieść staje się bardziej intrygująca i mocniej angażuje, ale także pozwala czytelnikom lepiej poznać dwie nietypowe osobowości.

Na kartkach książki ścierają się bardzo silne charaktery. W jednym narożniku rozgrzewa się patolog sądowy, w drugim seryjny morderca. Kto uderzy pierwszy? Kto zrani mocniej? Kto wygra to starcie? Te pytania czekają na swoje odpowiedzi do samego finału. Podczas lektury byłam pod dużym wrażeniem tego, w jaki sposób autorka nakreśliła portrety tych przeciwników.

Duże znaczenie zawsze ma dla mnie motywacja zabójców, zrozumienie czym się kierują i jak usprawiedliwiają swoje działania. Urquhart podsuwa nam pewne sugestie ale wyciągnięcie wniosków leży po naszej stronie. Wiele mówi się o tym, co popycha zabójców do działania. Wydaje się, że temat wciąż jest otwarty i na czasie. W tym przypadku możemy sami się nad tym zastanowić i poszukać rozwiązania tej niepokojącej kwestii.

Sporo miejsca w historii zostało również poświęcone patolog sądowej, która bierze na cel postać mordercy. Ona również ma swoje motywy, a poznanie ich w kolejnych rozdziałach przyniosło mi wiele przyjemności. Najczęściej w powieściach kryminalnych zabójcy są ścigani przez śledczych. Ty, razem natomiast, to lekarka dostarczyła najważniejszych informacji i najmocniejszych tropów, analizując obrażenia ofiar sprawcy.

Duże znaczenie w przypadku książek kryminalnych ma mocna, dopracowana i wyrazista fabuła. Autorka wykazała się również pod tym względem. Za sprawą opisywanych wydarzeń przez cały czas czułam się zaintrygowana i zaskoczona. Łatwo było mi się zaangażować, a zwroty akcji i niespodzianki podtrzymywały moje zainteresowanie. Czułam, że Urquhart jest przekonana o wartości swej opowieści, a pewność siebie przełożyła się na powstanie solidnej i cennej książki kryminalnej.

„Rzeźnik i strzyżyk” to opowieść o niewielkiej objętości. W mojej ocenie stanowi to jej kolejną zaletę, skupia się bowiem na tym, co rzeczywiście istotne. Przedstawia nam głównych bohaterów i  najważniejsze wydarzenia, nie poświęcając czasu na niepotrzebne wątki czy uzupełniające kwestie. Dzięki temu dostajemy samą kryminalną esencję, to, co w kryminałach jest najważniejsze- świetną fabułę, interesujące śledztwo i wspaniałych bohaterów.

Tak, debiutancka powieść Urquhart zdecydowanie spełniła moje oczekiwania. Mówię to z pewnym zaskoczeniem, nie mogąc znaleźć żadnych słabych punktów. Ta krótka książeczka dostarczyła mi wiele przyjemności, satysfakcji i poczucia dobrze spędzonego czasu. Ciepło polecam Wam ten tytuł.

Za możliwość przeczytania tej wyjątkowej pozycji dziękuję księgarni internetowej selkar.pl.  

Jack Jordan "Śmierć, która cię ocali"

 

Autor: Jack Jordan

Tytuł: Śmierć, która cię ocali

Wydawnictwo: Muza

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 448

Gatunek: thriller medyczny 

Najważniejszym celem każdego lekarza powinno być ratowanie ludzkiego życia. Dobrze wie o tym doktor Anna Jones, wybitna specjalistka w zakresie kardiochirurgii. W czasie swojej kariery ocaliła setki ludzkich istnień. Tym razem jednak zostaje zmuszona do dokonania szalenie trudnego wyboru- musi poświęcić życie pacjenta, by ocalić swojego syna. Czy będzie w stanie tego dokonać? Czy zostanie morderczynią?

„Śmierć, która cię ocali” to historia, która rozpoczyna się mocnym akcentem i w takim mocnym tonie zostaje utrzymana już do końca. Ani trochę nie przesadzę, kiedy powiem, że już od pierwszych stron zwariowałam na jej punkcie. Byłam niezwykle zaintrygowana tym, jaką decyzję podejmie doktor Jones. Rozważałam w głowie różne scenariusze, pozwalając, by mnożyły one kolejne pytania. Na szczęście autor nie pozwolił mi długo czekać. Kolejne rozdziały pozwoliły mi poznać nie tylko decyzję lekarki, ale też wiążące się z nią konsekwencje i komplikacje.

Jordan zdecydował się wykorzystać w swojej powieści wspaniałe tematy. Kwestie życia i śmierci, dylematy moralne, zobowiązania lekarskie, trudy macierzyństwa. A to dopiero początek tego, czego czytelnik może oczekiwać sięgając po książkę. Takie tematy dają autorowi duże możliwości, szansę wykazania się i zaskoczenia fanów mocnych wrażeń. I autor wykorzystał ten moment, pozwalając, by na stronach powieści dobry pomysł został przekuty w barwną, przewrotną i niepowtarzalną opowieść.

To jedna z tych książek, które nie pozwalają się odłożyć ani na chwilę. Uparcie zatrzymują czytelnika przy sobie, obiecując emocje i niespodzianki. Osobiście oceniam tę historię głównie przez pryzmat elementów charakterystycznych dla klimatycznego thrillera czy mocnego kryminału, ale łatwo dostrzec w niej również cechy obowiązkowe dla literatury kobiecej z najwyższej półki. Mam wrażenie, jakby autor umieścił w tej książce wszystko, czego czytelnik mógłby sobie życzyć i oczekiwać, sprawiając, że opowieść będzie w stanie na każdego wpłynąć i każdego usatysfakcjonować. 

Myślę, że ta historia byłaby naprawdę dobra już z samej perspektywy doktor Jones. Autor przekonująco oddał bowiem jej uczucia, refleksje i dylematy, dzięki czemu każdy z nas mógł na chwilę znaleźć się na jej miejscu. Dodanie do narracji kolejnych bohaterek uczyniło jednak tę opowieść jeszcze głębszą, bardziej interesującą i mocniej angażującą, urozmaicając ją o nowe wątki i zwroty akcji. Na kartkach książki możemy zatem obserwować działania innych osób związanych za pomocą udziału we wspólnym dramacie.

Przyjazny i swobodny styl autora jest niczym wisienka na torcie. Łatwość oddania myśli i uczuć ujmuje ciężaru opowieści, pozwalając, by czytelnikowi czytało się jeszcze lepiej i przyjemniej. Nawet opisy przeprowadzanych przez doktor Jones operacji nie wywołują popłochu czy frustracji, zostały bowiem przedstawione w możliwie jasny i zrozumiały sposób. Autor świetnie poradził sobie również z budową dialogów, a to już jest prawdziwa sztuka.

„Śmierć, która cię ocali” to wspaniała, dopracowana, zaskakująca i poruszająca książka. Chętnie dodałabym jeszcze kilka ciepłych słów na jej temat, nie chciałabym jednak zdradzić Wam zbyt wiele. Serdecznie polecam ten tytuł, zachęcając, by każdy czytelnik sięgnął po niego jak najprędzej.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Muza. 

Maciej Kaźmierczak "Pomsta"

 

Autor: Maciej Kaźmierczak

Tytuł: Pomsta

Wydawnictwo: Muza

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 432

Gatunek: kryminał 

Ktoś z upodobaniem zabija nastolatki. Czym młode dziewczyny zasłużyły na tak okropną śmierć?

Choć uwielbiam mroczne opowieści, wciąż obawiam się tego polskiego kryminału. Ciężko mi obdarzyć zaufaniem rodzimych twórców oraz uniknąć porównań do zagranicznych, ulubionych pisarzy. Czasami natomiast ten dystans zostaje przełamany, sięgam po powieść z naszego kryminalnego podwórka, by przekonać się, że przecież wcale nie jest źle, że tutaj również twórcy mają do zaproponowania coś interesującego.

Z historiami Kaźmierczaka spotkałam się już dwukrotnie. Nie było idealnie, ale na tyle mrocznie, przewrotnie i ciekawie, że te niepokojące spotkania zapadły mi w pamięć i zachęciły, by próbować dalej. „Pomsta” to pierwsza część nowego kryminalnego cyklu autora. W takich przypadkach w pierwszej kolejności zwracam uwagę na głównego bohatera. Jaki jest zatem Robert Foks? Kim jest? Co go charakteryzuje?

Poznając rozwój fabuły, podążamy za doświadczonym, odważnym i zdeterminowanym detektywem z dużym doświadczeniem. Z pewnością nie przypomina to jednak lekkiej i przyjemnej znajomości. Trudny charakter, szorstkość w obyciu, bezczelna pewność siebie. Cechy, które mogłyby irytować, czy odpychać, zostają tutaj zrekompensowane bystrym umysłem i świetnym instynktem, a taka wybuchowa mieszanka przyciąga niczym magnes.

„Pomsta” to dość skomplikowana opowieść o zabójcy nastolatek. Podczas lektury pojawia się wiele pytań, na które nie jest łatwo znaleźć odpowiedzi. Kaźmierczak nie ujawnia zbyt chętnie brakujących elementów. Subtelnie kluczy, podsuwając nam błędne rozwiązania. Morderca bawi się z detektywami w kotka i myszkę, ale autor prowadzi podobną grę także ze swoimi czytelnikami. Nie daje nam zbyt dużego pola manewru. Zachęca, byśmy szukali rozwiązań i kontynuowali w czasie lektury własne śledztwo, ale te działania prowadzą nas donikąd. Autor i morderca wciąż pozostają krok przed nami.

Nigdy nie ukrywałam, że lubię kryminały, w których dużo się dzieje, a krew leje się często i obficie. Z dużą przyjemnością i wdzięcznością przyznaję, że w tym przypadku mój mroczny apetyt został zaspokojony. Skończyłam lekturę, z uśmiechem i rumieńcem, oblizując się jak kot po apetycznym posiłku. Jestem naprawdę miło zaskoczona tą książką i tym, co znalazłam na jej stronach. Kaźmierczak stworzył wielowątkową i odważną fabułę, a dobry pomysł przekuł w interesującą historię. Spędziłam przy niej leniwy weekend, mocno się angażując i niecierpliwie czytając kolejne rozdziały. Byłam bardzo zaciekawiona, w jaki sposób w finale połączą się i wyjaśnią wszystkie wątki.

Gdybym miała się do czegoś przyczepić, to w „Pomście” nie do końca wpadły mi w ucho dialogi między bohaterami. Na tym polu wyczułam pewną sztywność. Myślę, że to jest coś, co wymaga jeszcze od autora trochę pracy. Niemniej, Kaźmierczak ma przyjemny, dojrzały styl. Nie kryje się za żadnym tabu, nie boi się tupnąć nogą czy przekląć. Ładnie się to uzupełnia z pozostałymi elementami.

„Pomsta” to naprawdę niezły tytuł na tym naszym polskim kryminalnym ryneczku. A kolejna część zapowiada się jeszcze lepiej. Warto się przyjrzeć zarówno tej książce, jak i innym historiom autora.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Muza. 

Joanna Kuciel- Frydryszak "Chłopki. Opowieść o naszych babkach"

 

Autor: Joanna Kuciel- Frydryszak

Tytuł: "Chłopki. Opowieść o naszych babkach"

Wydawnictwo: Marginesy

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 496

Gatunek: literatura faktu 

Chłopki. Silne, pracowite, zmęczone. Dźwigające na barkach ciężkie brzemię. Kobiety, którym współczujemy i takie, które podziwiamy.

W ostatnim czasie nie przeczytałam żadnego reportażu, zupełnie zatracając się w mrocznych powieściach kryminalnych. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo mi tego brakuje, póki w moje ręce nie trafiła nowa publikacja Joanny Kuciel- Frydryszak. Autorka, której nazwisko zapamiętałam za sprawą tytułu „Służące do wszystkiego”, tym razem zaprasza nas na tereny wiejskie, by przyjrzeć się życiu naszych babek.

„Chłopki” to kompletna, wielowymiarowa, poruszająca, życiowa, mądra i dopracowana opowieść o kobietach, które mogłyby pochodzić z rodu każdego z nas. Ten niezwykły reportaż liczy prawie 500 stron i zdaje się poruszać każdą kwestię, jaka mogłaby zaprzątać nasze myśli w tym temacie. Na stronach książki Frydryszak zagląda do wiejskich chałup, by przekonać się, jak mieszkano, co jedzono i noszono oraz w jakich warunkach spano. W kolejnych rozdziałach zgłębia kwestie składające się na trudne i niewdzięczne życie polskich chłopek.

Nigdy nie pomyślałabym, że ten temat może mnie tak zainteresować. Nie będzie jednak żadnym nadużyciem, kiedy powiem, że przepadłam już od pierwszego rozdziału. Spędziłam z tym reportażem tydzień, ani przez chwilę nie czując znużenia. Codziennie brałam do rąk tę wyjątkową książkę, by poznawać aspekty życia kobiet, które mogłyby należeć do naszej rodziny. Kolejne rozdziały zaskakiwały mnie coraz bardziej, jeszcze mocniej angażując w lekturę i pogłębiając ciekawość. Autorka zaoferowała nam wycinek prawdziwego życia, którego nikt spośród młodych czytelników nie miałby szansy poznać w inny sposób.

Moja wiedza na temat życia na dawnej polskiej wsi była niezwykle ograniczona, choć właściwie wypadałoby raczej powiedzieć, że żadna. Nie zdawałam sobie sprawy, jak ciężko mogło być kobietom jeszcze 80 lat temu. Lubimy narzekać na to, z czym mierzymy się teraz. Ale nasze problemy, czy może raczej niedogodności są niczym w porównaniu z tym, co spotykało kobiety z wcześniejszych pokoleń. Olbrzymia bieda, praca do utraty sił, głód, wykorzystanie, brak butów. Kiedy czytałam kolejne rozdziały, to wszystko po prostu nie mieściło mi się w głowie. Frydryszak tymczasem opowiada o tych sprawach bardzo szczerze i otwarcie. Nie zasłania się tabu. Nie oszczędza czytelnika.

Książka bardzo mocno działa na wyobraźnię. Mnogość szczegółów, przytoczone wypowiedzi, zamieszczone fotografie i opublikowane dokumenty. Temat, który sam w sobie jest niewdzięczny, został dzięki temu przedstawiony w jeszcze bardziej poruszający sposób. Na każdej stronie publikacji widać, jak wiele czasu, pracy i chęci pisarka poświęciła tym kwestiom. Zadawała pytania, szukała informacji, wracała do źródeł i analizowała materiały, by ostatecznie wszystko skompletować w spójną i interesującą całość, która jest tak dopracowana i kompletna, że nie brakuje jej nawet jednego przecinka.

Frydryszak zrobiła na mnie ogromne wrażenie, zarówno wyborem tematu, jak i jego realizacją. W swej książce odpowiedziała na pytania, których nigdy nie zadałam swojej babci, kiedy jeszcze mogłam. Teraz pozostaje mi jedynie wyobrażać sobie, jak rzeczywiście wyglądała jej młodość. Na szczęście dzięki autorce mogłam utożsamić jej postać z tymi niezwykle odważnymi, dzielnymi, silnymi i mądrymi wiejskimi kobietami. Dziękuję i polecam!  

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Marginesy. 

Donato Carrisi "Dom bez wspomnień"

 

Autor: Donato Carrisi

Tytuł: Dom bez wspomnień

Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 352

Gatunek: thriller psychologiczny 

Dwunastoletni Nico pojawia się równie niespodziewanie, jak kilka miesięcy wcześniej zaginął. Chłopiec nie wypowiada jednak ani jednego słowa. Niby jest, ale jakby wcale go nie było.

Donato Carrisi to autor, który zaskakuje mnie za każdym razem. W jego przypadku mowa przede wszystkim o tym, w jaki sposób działa na psychikę i wyobraźnię. Fabuła jego książek mąci w głowie, budzi w czytelniku niepokój i zasiewa ziarno niepewności. Pisarz wypracował swój własny niepowtarzalny styl, przewrotnie i mocno działający na wszystkie zmysły i instynkty czytającego. Ja sama podczas lektury czuję się zalękniona, dotknięta i niespokojna, a jednak nie potrafię odłożyć tych powieści na bok.

Carrisi przyciąga mnie niczym magnes. Tak, jakby dobrze wiedział, czego poszukuję i potrzebuję w mrocznej historii i za każdym razem był w stanie mi to zaoferować. „Dom bez wspomnień” również mnie przyciągnął, by następnie odurzyć, omamić i zawrócić w głowie. Podczas lektury miałam wrażenie, że autor podkopuje moją pewność siebie i przekonanie, że jako wierna czytelniczka kryminałów i thrillerów, potrafię rozgryźć każdego autora. Nie. W jego przypadku wydaje się to czymś nieosiągalnym.

„Dom bez wspomnień” to lektura szalenie nieprzyjemna i niepokojąca, ale przez to jeszcze bardziej intrygująca. Każdy rozdział wydaje się na nowo zaskakiwać, dostarczając nowych informacji i zmieniając kierunek akcji. To jak jeden wielki psychologiczny pojedynek, w którym udział biorą nie tylko bohaterzy książki, ale także czytelnicy. Na czas lektury wszyscy stajemy się marionetkami w rękach tego nieprzewidywalnego twórcy. A on z wielką przyjemnością, doświadczeniem i wprawą manipuluje nami, udowadniając, że nigdy nie zrozumiemy jego gier i eksperymentów.

W „Domu bez wspomnień” otrzymujemy niezwykle upajające połączenie mrocznych tematów, z hipnozą na czele. To jedna z tych kwestii, których sam wydźwięk robi na mnie piorunujące wrażenie. Możliwość zagłębienia się w czyjś umysł, ingerencja w myśli, grzebanie we wspomnieniach. Wykorzystanie tego tematu daje autorowi ogromne możliwości, choć wymaga również od niego niezwykłych umiejętności. Carrisi posiada talent, wyobraźnię i dojrzałość, a to wszystko przekłada się na wyrafinowany i niepowtarzalny styl.

Podczas lektury czułam duży niepokój, a mrok wydawał się raz po raz wciągać mnie do tej historii. A ja, częściowo jakby wbrew sobie, wzięłam udział w tym obłąkanym przedstawieniu. „Dom bez wspomnień” to wymyślna, skomplikowana i przewrotna historia. Po wielu pytaniach i mnożących się wątpliwościach, wszystkie elementy zaczynają jednak zajmować swoje miejsca i z gracją układać się w całość, która przedstawia nie tak wcale zadziwiającą opowieść. To coś, co według mnie, jest piękne w książkach Carrisiego. Jego opowieści, choć wydają się nieco dziwaczne, tak naprawdę opowiadają całkiem proste historie. Cała mroczna magia polega na odpowiednim działaniu na wyobraźnię i zmysły czytelnika.

Wydaje mi się, że choćbym poświęciła temu tekstowi wiele stron, to nie będę w stanie oddać wszystkiego, co bym chciała. Autor szalenie mnie zaskoczył, omamił, odurzył. Jednym słowem, chyba zostałam przez niego zahipnotyzowana…

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Albatros. 

Lisa Gardner "Pożegnaj się"

 

Autor: Lisa Gardner

Tytuł: Pożegnaj się

Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 416

Gatunek: thriller psychologiczny/ kryminał 

Przemoc, pająki i tajemnice. Gra między agentką FBI a seryjnym mordercą.

Lisa Gardner to jedna z moich ulubionych autorek thrillerów i kryminałów. Każde dotychczasowe spotkanie z jej twórczością przynosiło mi ogrom emocji, mnóstwo satysfakcji i wiele niespodzianek. Kiedy sięgam po kolejne wychodzące spod jej pióra powieści, jestem pewna, że znowu czeka mnie wspaniała przygoda. Gardner bowiem nigdy nie rozczarowuje. Stawia sobie wysoko poprzeczkę, ale dobrze wie, że podoła wyznaczanym celom i wyzwaniom.

„Pożegnaj się” to część mniej znanego mi cyklu z rodziną Quincy. Choć zdążyłam już szalenie przywiązać się do detektyw D.D.Warren i to do niej wracam z największą przyjemnością, to przyznam szczerze, że i ta seria szybko przypadła mi do gustu. Mam wrażenie, że każda historia, za której pisanie zabiera się Gardner, szybko zmienia się w kryminalną perełkę. Tym razem nie mogło być inaczej. Określenie perełka nie jest przypadkowe. Nowa powieść autorki rzuciła mnie na kolana.

Nie będę ukrywać, to opowieść dla czytelników o mocnych nerwach. Moglibyście odpowiedzieć, że przecież każda książka kryminalna wymaga tego od swojej publiczności. I pewnie mielibyście rację. Ale powieści Gardner zawierają w sobie naprawdę silny ładunek emocjonalny. Autorka chętnie korzysta z motywów i tematów mocno działających na wyobraźnię i uczucia. Na stronach swych książek przywołuje najmroczniejsze pragnienia i najbrutalniejsze instynkty. Chętnie łączy ze sobą wszelkiej maści okropieństwa, ukazując rzeczywistość w cholernie nieprzyjemny sposób.

W „Pożegnaj się” zło odgrywa rolę pierwszoplanową. Porwania, morderstwa, przemoc, molestowanie. A to dopiero początek. Taka mieszanka tematów sprawia, że z jednej strony chcielibyśmy jak najszybciej porzucić tę obrzydliwą, trudną i okropną historię, a z drugiej strony nie możemy się od niej oderwać. Gardner wie, jak porozumiewać się ze swoimi czytelnikami. W kolejnych rozdziałach zdaje się przekraczać własne granice i zachęca nas do tego, żebyśmy my również zrobili to samo. Czasami wydaje mi się, że każda kolejna książka jej autorstwa jest mroczniejsza i trudniejsza od poprzedniej. A jednak wciąż wracam i wciąż oczekuję więcej.

Uwielbiam brutalne kryminalne historie. Mam duże zapotrzebowanie na takie książkowe okrucieństwo. A wszystko, czego pożądam, znajduje w powieściach Gardner. Głębokie emocje, mroczne tematy oraz skomplikowane śledztwa. Podążając za książkowymi detektywami, usiłowałam trochę po swojemu podejść do tego dochodzenia. Lubię przybrać postawę detektywa amatora i na czas lektury towarzyszyć śledczym krok w krok. W przypadku tej historii nie zdołałam jednak zrozumieć wszystkich elementów tej mrocznej układanki przed nimi. Dałam się zaskoczyć autorce, pozwoliłam, by bawiła się ze mną w kotka i myszkę i by wszystko odbywało się na jej zasadach.

Największe wrażenie zrobiła na mnie jednak postać mordercy. Niedościgniony, groźny, szalony, okrutny, nieobliczalny. Prawdziwa bestia. Autorka ma niezwykły zmysł w kwestii budowania takich mrocznych charakterystyk. Silnie wpływa na czytelnika, sprawiając, że nawet te papierowe spotkania ze złoczyńcą zaczynają przyprawiać o gęsią skórkę. Dzięki niej książkowe koszmary przybierają przerażająco realistyczny wymiar. Zwłaszcza, że kryją się za nimi intrygujące motywy i psychologiczne tło.

Uwielbiam wychwalać Lisę Gardner. A przynosi mi to niemniejszą przyjemność, niż lektura jej książek. Polecam serdecznie, zarówno ten tytuł, jak i pozostałe powieści.   

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Albatros. 

Antti Tuomainen "Czynnik królika"

 

Autor: Antti Tuomainen

Tytuł: Czynnik królika

Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2023

Liczba stron: 384

Gatunek: literatura współczesna

Czy matematyka rzeczywiście może być odpowiedzią na każde pytanie?

Znanego, chwalonego i cenionego fińskiego autora, Anttiego Tuimainena poznałam niedawno, zaledwie kilka miesięcy temu, przy okazji lektury jego poprzedniej książki. Ta „Mała Syberia” wciąż wraca do mnie w myślach, zdaje się, że zagościła w głowie na dłużej. W dużej mierze z tego powodu postanowiłam przeczytać więcej książek autora. Dodatkową motywacją okazała się również informacja, że „Czynnik królika” doczeka się ekranizacji jeszcze w tym roku, a w głównej roli zobaczymy znakomitego Steve’a Carella.

Henri to aktuariusz, który coraz mniej satysfakcji czerpie z wykonywanej przez siebie pracy. Nie rozumie wprowadzanych w swojej firmie zmian, nie czuje potrzeby integracji z pozostałymi pracownikami. W życiu kieruje się głównie matematyką, która zawsze się sprawdza i nigdy nie kłamie. Czy równania matematyczne mogą jednak pomóc w zarządzaniu parkiem przygody, którego właścicielem zostaje w konsekwencji tragicznego wypadku brata?

Choć nieco obawiałam się tego tytułu, to muszę przyznać, że szalenie spodobała mi się charakterystyka tej postaci. Mimo początkowej sztywności, pewnego oderwania od rzeczywistości, dziwnego w moim przekonaniu podejścia do świata. Cóż, po prostu pokochałam Henriego! Tuomainen stworzył bardzo przekonującego matematyka (aktuariusza!), a każda jego decyzja wydawała mi się idealnie i zgrabnie pasować do tego, jak sobie Henriego wyobrażałam. A przynajmniej do pewnego momentu. Otóż, moi drodzy, ten bohater na naszych oczach przechodzi metamorfozę. A ten proces jest naprawdę poruszający.

Mimo że siła książki tkwi w tej właśnie postaci, to owy bohater nie jest jedynym atutem historii. Fiński autor stworzył przewrotną, przerysowaną i dziwną fabułę, która może jednak naprawdę się podobać. „Czynnik królika” to takie nietypowe połączenie czarnej komedii, lekkiego kryminału i odrobiny sensacji, a żeby było jeszcze ciekawiej zostało ono wzbogacone nutką miłości. Nie ukrywam, że rzadko sięgam po tego typu powieści, ale ta naprawdę przypadła mi do gustu, udowadniając, że warto czasami zaryzykować podczas wyboru lektury i wyjść poza swoją strefę komfortu.

Zwłaszcza, że nie sposób się przy tej książce nudzić. Przez cały czas sporo się dzieje, autor przygotował wiele zwrotów akcji, a każda opisywana akcja prowadzi do zaskakującej reakcji lub też poważnych konsekwencji. Interesująca fabuła podtrzymuje zainteresowanie, skłania do zaangażowania i przynosi wiele czytelniczej przyjemności.

Duże znaczenie podczas lektury miał dla mnie również styl autora. Bardzo lekki, dość zabawny, nieco ironiczny, na swój sposób przekorny. Tuomainen jest pisarzem odważnym i pewnym swego, a widać to w każdym elemencie składającym się na tę intrygującą całość.

„Czynnik królika” to historia, która mnie bardzo pozytywnie zaskoczyła. A wiecie, co jest w tym wszystkim najpiękniejsze? To dopiero pierwsza część cyklu!

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Albatros.