Kim jesteśmy?

Tytuł: Powiedz wilkom, że jestem w domu
Autor: Carol Rifke Brunt
Wydawnictwo: YA!
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 400
Gatunek: literatura młodzieżowa

June uwielbia przenosić się w marzeniach do średniowiecza. Popołudnia spędza w lesie. Wydaje się jej, że słyszy wilki i tylko ona wie, gdzie je znaleźć. Nie potrzebuje alkoholu, używek, czy chłopaka. W zasadzie to nawet nie ma chęci się całować. June nie jest typową nastolatką, o czym najlepiej świadczy fakt, że do szczęścia potrzebuje jedynie Fina- swojego wujka.

„Powiedz wilkom, że jestem w domu” przyciągnęło mnie z kilku powodów. Chciałam poznać bliżej June i Fina, przyjrzeć się ich niecodziennej, choć z perspektywy czasu muszę przyznać, pięknej relacji. Pragnęłam także dostać możliwość wczucia się w sytuację osoby chorującej na tak poważną chorobę, jaką jest AIDS. Uwielbiam takie elektryzujące, emocjonalne i wybuchowe mieszkanki. A w tym przypadku intryguje wszystko- tytuł, okładka, fabuła.

Czytało mi się wspaniale. Uwielbiam takich bohaterów jak June. Nietypowych i specyficznych. Z przyjemnością za nią podążałam, choć droga którą obrała pełna była wybojów i zakrętów. Wydawać by się mogło, że życie czternastolatki nie może zaskakiwać, ranić, przerażać. Bo niby czym taka nastolatka mogłaby się przejmować? Niestety, życie June nie zostało usłane różami, a czytelnik może się o tym przekonać na każdym kroku. Co jednak najważniejsze, dziewczynka dzielnie walczy o swoje ideały i przekonania, a tego nigdy za wiele.

Na pierwszy rzut oka można zauważyć, że autorka nie boi się wyzwań i trudnych tematów. Swobodnie porusza się wokół całego szeregu trudnych zagadnień, od razu rzucając się na głęboką wodę. Tym, co poruszyło mnie najwcześniej, jest ten skomplikowany świat młodej osoby. Autorce znakomicie udało się pokazać wszelkie dylematy i rozterki bohaterki, z jednej strony podkreślając nawarstwiające się w jej życiu problemy, z drugiej pokazując, że do wszystkiego można dojść małymi kroczkami, a rozwiązanie w końcu się znajdzie.

„Odniosłam wrażenie, że zdobyłam dowód na to, że nie wszystkie dni są tej samej długości, a czas nie zawsze waży tyle samo. Że może istnieć nieskończona liczba światów wewnątrz innych światów, jeśli tylko im się na to pozwoli”.

Odniosłam wrażenie, że pierwsze skrzypce w tej historii chciałaby zagrać siostra June. Z góry muszę uprzedzić, że znienawidziłam Gretę, bardzo szybko. Nie znalazła się ani jedna minuta, kiedy próbowałabym ją usprawiedliwić, czy zrozumieć. Nie, nie ma takiej możliwości. Zawsze uczono mnie, że siostry powinny się wspierać i stanowić dla siebie oparcie. Dlaczego zatem Greta rzuca swojej kłody pod nogi? Dlaczego myśli tylko o sobie? Dlaczego pozwala sobie na zatracenie się w smutku, zupełnie nie zważając na problemy młodszej siostry?

„Nie chciałam się nią przejmować, ale jak zwykle robiłam coś dokładnie odwrotnego. Greta była połączona z moim sercem. Niewidoczne kable wiły się, supłały i przechodziły przez sam jego środek”.

Bardzo podoba mi się, że autorka tak mocno skontrastowała bohaterów, choć uczciwie muszę przyznać, że nie wszyscy i nie wszystko w tej historii jest dobre lub złe, czarne albo białe. Każdy z bohaterów mierzy się w końcu nie tylko ze światem, ale także z samym sobą, a do tego czasami trzeba użyć czegoś więcej niż dobre serce. Poruszając się w kręgu zagadnień etycznych, muszę poświęcić kilka słów i refleksji tematyce AIDS. Mam wrażenie, że Brunt udało się uchwycić to, co moim zdaniem najważniejsze, czyli problem ludzkiej niewiedzy i głupoty. Kobieta przedstawia swoją historię z perspektywy lat 80, jednak ciężko mi się oprzeć wrażeniu, że nic się nie zmieniło. Ludzie dalej unikają kontaktów z zakażonymi, jakichkolwiek, obawiają się najprostszych życzliwych gestów, może nawet kilku dobrych słów. Tylko dlaczego? Po co to całe wykluczenie? Czy faktycznie wydaje Wam się, że taka osoba nie ma już wystarczająco dużo zmartwień i utrapień?

„Może dopiero, gdy się umiera, człowiek jest w stanie zacząć robić, co mu się żywnie podoba”.

„Gdy człowiek akceptuje samego siebie i zadaje się tylko z najlepszymi z możliwych osób, śmierć wcale nie jest straszna”.

Kolejne strony powieści mnożyły pytania i refleksje z mojej głowie. Tym, nad czym utknęłam najdłużej jest skomplikowanie ludzkiej natury, a w tym przypadku  w książce jest dokładnie tak, jak w życiu. Bohaterowie bowiem się niezwykle prawdziwi, emocjonalni i realistyczni, chciałoby się rzec- z życia wzięci. A książkowe wydarzenia faktycznie mogły mieć miejsce. Wiem, że gdzieś na świecie mogłaby żyć dziewczynka, która kocha Średniowiecze i swojego wujka, umierającego na AIDS.

„Powiedz wilkom…” zrobiło na mnie bardzo duże wrażenie. Pomysłem, rozwinięciem, warsztatem. Podejściem do tematu i do bohatera, a może raczej do człowieka. Brunt stanęła na wysokości zadania. Z wielką niecierpliwością będę wypatrywać kolejnej książki jej autorstwa. 

Przy okazji przypominam o trwającym konkursie:

http://rudarecenzuje.blogspot.co.uk/2016/01/styczniowe-rozdanie.html