W szpilkach jej do twarzy

Autor: Wanda Szymanowska
Tytuł: Czerwone szpilki
Wydawnictwo: Białe pióro
Rok wydania: 2016
Liczba stron: 139
Gatunek: literatura współczesna 

Antonina jest znowu ze szczęściem na bakier. Trochę czeka, nieco tęskni, czasami marudzi. Ostatecznie jednak nie waha się zawalczyć o siebie i słoneczne jutro. Co czeka ją tym razem? Który mężczyzna na stałe rozgości się w jej sercu?

Niewiele czytam powieści o kobietach dojrzałych. Po przejściach. Bo temat ten nie dotyczy mnie jeszcze bezpośrednio. Nie znaczy to jednak, że nie interesuje, choć łatwiej utożsamić mi się z bohaterkami w moim wieku. Co zaś najciekawsze, Antoninę ciężko mimo wszystko zakwalifikować do kobiet w wieku średnim. Bo choć nieco starsza, nie brakuje jej energii, pomysłów, planów. Kobieta jest wciąż młoda duchem. Tak po prostu.

Antoninę już poznałam. A właściwie to spotkałyśmy się dwa razy- kiedy nosiła jeszcze „Zielone kalosze” i „Niebieskie sandały”. Spotkania te były przyjemne, lekkie, zabawne. A takie zawsze dobrze się wspomina i chętnie do nich wraca. Poznanie trzeciej części wydawało się koniecznością, choć nie obowiązkiem. I znowu było szybko, płynnie, lekko, na temat i na czasie.

To, co najbardziej podoba mi się u Szymanowskiej, to sposób prowadzenia narracji. Autorka posiada niezwykle lekkie pióro, bardzo umiejętnie kompletuje kolejne zdania, wypełniając strony nieskomplikowanymi słowami, sporą dawką dobrego humoru i wiejskimi opowiastkami. Jej powieści czyta się błyskawicznie, zupełnie nie zauważając upływu czasu i stale zmniejszającej się liczby stron. A na końcu czuje się lekką melancholię, że to już.

Antoninę łatwo jest lubić. Uwielbiam tak silne, zdecydowane i pewne siebie kobiety, zupełnie nie zgadzając się na marginalizowanie i „osłabianie” książkowych bohaterek. Tośka to równa babka, idąca przez życie z przytupem. Bez większych obaw potrafi odciąć się od przeszłości, zapomnieć o tym, co złe, spojrzeć z optymizmem na jutro. Nie ocenia, nie pamięta złego, łatwo wpasowuje się w nowe otoczenie. Motywuje, skłania do zmian, budzi wiele sympatii.

Pod pierzynką książki lekkiej i zabawnej autorka przemyca kilka spraw trudnych, niepokojących i niestety aktualnych. Dobrze jednak, ze o tym mówi, bo przemilczenie nie sprawia przecież, że problem znika, a nuż da to którejś z nas do myślenia i poprowadzi do działania. Nie jest łatwo wywrócić swojego życia do góry nogami, ciężko polubić zmiany, odnaleźć się w czymś nowym. Czasami jednak warto. Takie przesłanie wyniosłam z tej powieści.

Podoba mi się także, w jaki sposób Szymanowska zamknęła swoją trylogię. Takie zakończenie jak najbardziej mi odpowiada. Często zdarza mi się marudzić i psioczyć w przypadku happy endów. Zupełnie przewrotnie lubię historie kończące się smutno, melancholijnie, wyciskające łezkę z oka. W tym przypadku jednak odnoszę wrażenie, że wszystko jest dokładnie takie, jakie powinno być. Ład, spokój i harmonia. Dla mnie bomba. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Autorce.