Projekt: matka

Tytuł: Wbrew sobie
Autor: Katarzyna Kołczewska
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 760
Gatunek: literatura współczesna 

Ewelina ma cudowne życie- wspaniałego mężczyznę, satysfakcjonującą pracę. Do pełni szczęścia brakuje jej tylko jednego, dziecka. Kiedy po wielu próbach wreszcie zachodzi w ciążę, nie bierze pod uwagę, że coś może pójść nie tak. Tymczasem okrutny los nie pozwala jej zbyt długo cieszyć się dobrą nowiną. Pewnego dnia kobietę elektryzuje wiadomość, że serduszko maleństwa nie bije.

Instynkt macierzyński u każdej z kobiet przejawia się inaczej, jednak rzadko zdarza się, żeby kobieta z własnej, nieprzymuszonej woli, chciała zrezygnować z posiadania dziecka. Wręcz przeciwnie. Większość z nas dobrze wie, że nadejdzie taki czas, kiedy z niecierpliwością będzie oczekiwać przyjścia na świat potomstwa, a uczucia tego nie będzie można z niczym porównać ani niczym zastąpić. W tym miejscu Ewelina nie była odosobniona ze swoimi emocjami. Pragnęła dziecka całym swoim sercem, licząc na to, że po wielu problemach wreszcie zostanie matką i będzie mogła przelać na maleństwo całą swoją miłość. Niestety nie było jej to dane. A nadzieja została jej odebrana w najgorszy możliwy sposób- zabierając dziecko, które zdążyła już obdarzyć uczuciem.

"Nawet nie wiesz, jakie to straszne, kiedy wszyscy wokół udają, że nic się nie stało. Myślą, że minął rok, to już da się zapomnieć. Pozamiatać i żyć dalej. A ja nie mogę tak żyć. Nie mogę (...)."

"Przewidziany zwyczajowo czas żałoby się skończył i nikogo nie obchodzi, czy zdążyła ją przeżyć."

Ewelinie zawalił się cały świat. Kobietę ogarnął ból, rozpacz, poczucie niesprawiedliwości. Dlaczego musiało się to przytrafić akurat jej? Komu zawiniła? Gdzie popełniła błąd? Nieznośne pytania rozsadzały jej głowę i rozrywały serce. Nie mogła wytrzymać ze sobą. Nie umiała w dalszym ciągu żyć tak, jakby nic się nie stało. Nie mogła i nie chciała. Choć miała przy sobie współczującą rodzinę i pracę, która dawała ukojenie, to było dla niej za mało. Wszystko i wszyscy przestało się liczyć. Pojawiła się nienawiść, w wraz z nią egoizm i niechęć do otoczenia. Krzywdziła, bo czuła się skrzywdzona. Wymierzała jakąś dziwną sprawiedliwość.

Czy miała prawo przerzucać swój ból na bliskich?

Czy mogła oczekiwać, że wraz z nią zanurzą się w otchłań rozpaczy?

Autorka w niezwykle barwny, emocjonalny, a przede wszystkim rzeczywisty sposób pokazuje nam dramat, jaki przeżywa ta niedoszła matka. Wraz z nią zagłębiamy się w kolejne fazy rozpaczy i niekończącą się żałobę. Podążałam za Eweliną, stopniowo gubiąc się w tym błędnym kole i pozwalając na to, by ogarniał mnie gniew. Z każdą kolejną stroną coraz mniej lubiłam tę bohaterkę, powtarzając sobie, że nie miała żadnego prawa, żeby tak się zachowywać. W czym zawinili jej bliscy? Czy to oni sprawili, że spotkała ją taka kara? Czy ona naprawdę myślała, że innych nie dotyczy cierpienie?

"Podejmujemy najlepsze decyzje, na jakie nas stać w danej chwili."

Życie składa się z wielu dramatów. Zbyt często nakładają się one na siebie, uderzając w człowieka ze zwielokrotnioną siłą. Mówi się też, że nieszczęścia chodzą parami. Dokładnie tak jest u Kołczewskiej. Nieszczęścia kumulują się powalając bohaterów na łopatki i nie dając im szansy na pozbieranie się. Ewelina nie jest jedyną nieszczęśliwą aktorką w tym życiowym, melodramatycznym przedstawieniu. Obok niej cierpi mąż. I siostra. I matka. Autorka pokazuje ten koszmar z każdej strony, nie zapominając przy tym, że każdy z bohaterów musi zmagać się z własnymi problemami, a rodzina ta ma ich zaskakująco wiele.

Poznając bliżej rodzinę Eweliny, zastanawiałam się, jak to faktycznie jest z tymi błędami przeszłości. Z jednej strony mówią, że każdemu należy się druga szansa, z drugiej wydawać by się mogło, że można wybaczyć, ale nie zapomnieć. W tej rodzinie wydarzyło się tak wiele, tak dużo cierpienia, krzywd, łez- uczuć towarzyszących bohaterom przez te wszystkie lata. Lekko stłumionych, nieco stłamszonych, ale wciąż obecnych i żywych. Rodzinne krzywdy nie zostały zapomniane, chyba nawet nie były wybaczone. A czy mogłyby być? Jak wiele potrafimy wybaczyć innym? A przede wszystkim sobie?

"Czas nie goi żadnych ran, może to zrobić tylko zemsta lub odkupienie win."

Kołczewska w swojej książce porusza wiele wyjątkowo trudnych, ale ponadczasowych tematów. Stawia przed nami złożonych i skomplikowanych bohaterów, którzy aż kipią od nadmiaru ukrywanych emocji. W jej dziele nic nie jest czarne albo białe, proste albo trudne, radosne albo smutne. Czytelnik musi zagłębić się w te cienie i szarości, żeby zrozumieć. A zrozumieć wcale nie jest łatwo. Mam wrażenie, że w tej książce nie ma pozytywnych bohaterów, u każdego z nich łatwo dostrzec wady, ułomności i problemy. Możemy ich oceniać albo próbować usprawiedliwić. Ale nie możemy ich zapomnieć. Dlaczego? Bo przypominają nas samych. Bo są tacy ludzcy.

„Wbrew sobie” czyta się wyjątkowo dobrze. Bardzo szybko i lekko pokonuje się kolejne strony i mierzy z kolejnymi dramatami. Niczego nie brakuje i niczego nie jest za dużo. Choć bywa trudno, rozpaczliwie i przykro, subtelnie przenika nas odrobina nadziei na lepsze jutro. Polecam.