Życie w złotej klatce

Tytuł: Uwięziona
Autor: Drusilla Campbell
Wydawnictwo: Media Rodzina
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 270
Gatunek: literatura młodzieżowa

Madora nie była pewna, co powinna zrobić ze swoim życiem. Nieobecność ojca oraz brak zainteresowania ze strony matki sprawiły, że dziewczyna wpadała w coraz poważniejsze kłopoty. Przystojny i opiekuńczy Willis wydawał się wybawieniem i prawdziwym prezentem od losu. Po kilku, spędzonych wspólnie latach, w nowych, podejrzanych okolicznościach, Madora będzie miała okazję przekonać się, czy właśnie o takim życiu marzyła oraz czy ten jedyny i wymarzony faktycznie jest księciem na białym koniu.

Zrozumienie tego, co chciała nam przekazać autorka, zajęło mi trochę czasu. Nie mogło przecież chodzić o młodzieńcze błędy, które popełnia przecież każdy z nas. O narkotyki, imprezy, przeciągane granice. Nie wierzyłam także, że problem tkwi w zanikaniu rodzinnych więzi czy wpływie relacji łączących rodziców na dziecko. Nie chodziło o sądy, oceny, czy komentarze. Okazało się, że kluczem jest w tym przypadku samotność i poczucie odosobnienia, obecne u wszystkich książkowych bohaterów.

Poznając przygody Madory i zagłębiając się w jej wybory, próbowałam zrozumieć, jak wielki błąd stanowiło zaufanie temu mężczyźnie znikąd. Wracałam myślami do własnej przeszłości, a moje refleksje dotyczyły przeżytych zauroczeń i związanych z nimi błędów. Zazwyczaj wiele rzeczy dociera do nas po czasie i wówczas zaczynamy się zastanawiać, co mogliśmy zrobić inaczej albo, co by było, gdyby. Dokładnie tak było w przypadku naszej bohaterki. Podążając za nią, zastanawiałam się, czy faktycznie kobieta może być tak zaślepiona miłością, tak bardzo idealizując kogoś, kto na to w ogóle nie zasługuje. W tym wszystkim znalazłam jednak dla niej wytłumaczenie i zrozumienie. Ja też miałam przecież naście lat, też zakochałam się pierwszą wielką miłością, która miała być tą na całe życie. Czy obecność i zażyłość z rodzicami mogły coś zmienić? Czy ktoś mógł dostrzec oczywiste sygnały?

„Mógł wygadywać różne przykre rzeczy na jej temat. Miłość, którą go darzyła, pełniła rolę tarczy; słowa odbijały się od niej, nie czyniąc krzywdy. (…) Do jej obowiązków należało podniesienie go na duchu, kiedy sam nie był w stanie tego zrobić”.

Wydaje się, że między ocaleniem, a uwięzieniem istnieje oczywista, niezaprzeczalna granica, a tych dwóch pojęć nie można w żaden sposób mylić, czy łączyć. Niestety, to tylko założenia, a rzeczywistość wygląda inaczej. Pozornie idealny świat Madory zbudowany został na kruchych i nietrwałych fundamentach, takich jak budzenie współczucia, wywoływanie wdzięczności, czy korzystanie z manipulacji i emocjonalnych sztuczek. Do pewnego momentu możemy zasłaniać się miłością, pozostawać bierni wobec oczywistych sygnałów, jednak jak długo? Czy dopiero dziwne, nierealne niemalże, wydarzenia mogą przywołać nas do rozsądku i zapoczątkować naszą przemianę? Na łamach książki nasza bohaterka dojrzała oraz zaczęła inaczej patrzeć na siebie i na świat.

„Madora spojrzała mu w oczy ze świadomością, że została omamiona, okłamana i oszukana. Zmarnowała swoją niewinność i zdradziła samą siebie”.

Wciąż i wciąż uderzała we mnie ta samotność bohaterów, powodująca oderwanie od realnego świata. U każdego z nich powodowana, czym innym, wywoływała jednak podobne objawy. Okazuje się, że nic nie trwa wiecznie, a najgorsza ze wszystkiego jest samotność we dwoje. Autorka bardzo dobrze oddała uczucia towarzyszące książkowym bohaterom, ich rozterki, pytania, dylematy. Przy okazji podkreśliła wiele ważnych kwestii, takich, jak wszechstronnie pojmowana miłość czy mądrość niezależna od wieku. To pozycja obowiązkowa dla tych, którzy cenią sobie dobrze napisaną książkę obyczajową i lubią wczuć się w sytuację książkowych bohaterów.

Mimo że powieść czytało mi się naprawdę dobrze, czegoś mi zabrakło. Nie było fajerwerków, ani żadnego wow. Historia, choć mogłaby być wzorowana na prawdziwym życiu, wydawała mi się oderwana od realiów, zbyt dziwna, żeby mogła wydarzyć się naprawdę. Postacie, choć emocjonalne, nie były jednak zbyt wyraziste. Autorka wywołała u mnie sporo refleksji i garść pytań, pozwoliła mi powspominać, ale to dla mnie za mało. Mimo że czytało mi się dobrze, mogłabym ją odłożyć nie poznając zakończenia. Choć czułam wzruszenie bohaterów, sama się nie wzruszyłam. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi Sztukater.