Polegając na łzach...

Tytuł: Ocaliła mnie łza
Autor: Angele Lieby
Wydawnictwo: Świat Książki
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 192
Gatunek: autobiografia

Angele Lieby to kobieta, która kocha życie i korzysta z każdej minuty. Chętnie przyjmuje drobne podarki od losu i nigdy nie narzeka. To wieczna optymistka, a uśmiech nie schodzi z jej twarzy. Niezwykle silny ból głowy odrywa ją pewnego dnia od codziennych czynności. Wizyta w szpitalu, śpiączka, paraliż to kolejne, mrożące krew w żyłach, elementy tej bolesnej podróży. Czy sobie z nimi poradzi? Jak wpłynie to na jej życie? Na kogo będzie mogła liczyć?

W ostatnim czasie z wielką przyjemnością i ufnością sięgam po książki oparte na faktach. Bohaterowie, którzy naprawdę żyli, wydarzenia faktycznie mające miejsce, choroby, które rzeczywiście występują- to wszystko magicznie mnie  przyciąga. Nic nie pobudza mojej wyobraźni bardziej, niż książkowy realizm. Kiedy wzięłam do ręki opowieść Angele, wiedziałam, że to coś dla mnie i nie zawiodłam się.

Autorka bez zbędnych wstępów i jakiejkolwiek cenzury wprowadza nas w świat swojej choroby. Chętnie opowiada o całym procesie, obejmującym moment zachorowania, śpiączkę, okres leczenia i dochodzenia do siebie. Angele nie szczędzi nam okropnych szczegółów i nie kryje brzydkiej prawdy. Otwarcie i bardzo szczerze wspomina to, co przeżyła, a przypomina to niedopracowany serial typu „Szpital’. Kiedy czytałam o tym, jak traktowali ją lekarze, przechodziły mnie dreszcze. 

Wyobraźcie sobie, że znajdujecie się na jej miejscu. Bezwładnie leżycie na łóżku, w stanie śpiączki farmakologicznej, nie potraficie dać bliskim żadnych znaków, mimo że umysł macie sprawny i przytomny. Tymczasem personel już po 5 dniach myśli o tym, żeby Was odłączyć od aparatury, a Waszej rodzinie doradza już organizację pogrzebu. Zagłębiałam się w tę książkę i wciąż zastanawiałam, jak tak można i w jakim świecie przyszło nam żyć? A może wypadałoby powiedzieć nie żyć? Czy rzeczywiście ludzkie istnienie warte jest tak niewiele? 

„W ich oczach jestem mechanizmem. Mechanizmem, który, oczywiście, szwankuje, lecz nic w tym dziwnego: jego dni są policzone”.

Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, jak Angele poradziła sobie w tym czasie i co stało by się wówczas, gdyby spod powieki nie uwolniłaby się jedna samotna łza. Prawdopodobnie nie przeczytałabym tej historii, a przynajmniej nie napisałaby jej autorka, która mogłaby już zostać pozbawiona życia. Ze zdrowej i sprawnej kobiety zupełnie niespodziewanie stała się bowiem rośliną, zależną całkowicie od innych. Nie potrafiła mówić, chodzić, samodzielnie załatwiać swoich potrzeb. Czy Was również przygniata ciężar tej historii? Kiedy Angele pisała o tym, że nie może zaczerpnąć tchu, ja również zaczynałam gwałtownie oddychać, tak jakbym dopiero wówczas uświadamiała sobie, jakim darem jest każdy oddech.

„Na szczęście walka o przeżycie ma jedną podstawową zaletę: zmusza do skupiania się na chwili obecnej. Człowiek żyje już nie tyle z dnia na dzień, ile z sekundy na sekundę. Dlatego nie myśli o przyszłości. Wszystko w swoim czasie: gdy się walczy o oddech, troska o chodzenie odsuwa się na dalszy plan”.  

Ból i smutek przeplatają się jednak z miłością i nadzieją. Bliscy nie pozwolili kobiecie się poddać i trwali przy niej w najgorszym. To właśnie uczucia, którym darzyli ją mąż i córka sprawiały, że każdego dnia otwierała oczy i zaczynała tę nierówną walkę- o oddech, słowo, krok. Czy potraficie uświadomić sobie, jak ciężko uczyć się tego wszystkiego od początku? Ile to wymaga siły, determinacji i chęci? Czy wiecie, jak ciężko być wciąż od kogoś zależnym, w momencie, kiedy Twoje życie zostało Ci odebrane, a ciało stało się dla Ciebie więzieniem?

„Tak, przypominam drzewo, drzewo pokryte grubą korą. Bo, jak już rozumiem, zostałam uwięziona. Zamknięta w trumnie własnego ciała. Zamurowana w sobie samej. Obijam się o wewnętrzne ściany mojego więzienia, ale nikt tego nie zauważa”.

Angele wzbudziła we mnie tyle emocji, że nawet nie wiem, od czego mogłabym zacząć. Nie jestem pewna, czy będąc na jej miejscu, nie odpuściłabym. Nawet nie chcę myśleć, ile bólu przynosiło jej każdego dnia choćby czyszczenie zatok. Choć momentami odnosiłam wrażenie, że najbardziej ze wszystkiego boli obojętność i bezsilność, ciągnące się w nieskończoność upokorzenie, jedynie podkreślające jej ułomność. Co za koszmar. 

Nie znaczy to bynajmniej, że żałuję. Wręcz przeciwnie- cieszę się z każdej przeczytanej strony, a książkę uznaję za niewiarygodnie cenną i pouczającą. Mimo całego dramatu czyta się ją wspaniale, a to za sprawą dziennikarza pomagającego Angele uporządkować myśli. Pozostaje mi jedynie gorąco polecić ją każdemu, kto jeszcze nie miał okazji jej przeczytać.   

„Jakże byłam szczęśliwa, nawet o tym nie wiedząc! Niesamowite, ile prostych przyjemności dostarcza „normalne” życie! Przyjemności, z których nie zdajemy sobie sprawy”.