Gdzie ten stalking?

Tytuł: Stalkerzy
Autor: Paul Finch
Wydawnictwo: Albatros
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 448
Gatunek: thriller

Mówi się, że za pieniądze można kupić wszystko. Powiedzenie to świetnie sprawdza się przede wszystkim w Klubie Miłych Panów. Przewrotna nazwa dobrze maskuje całe okrucieństwo, do jakiego są zdolni. Wydaje się, że w tym, skrzętnie ukrytym przed ciekawskimi spojrzeniami, klubie, mieści się całe zło, jakie tylko kobieta może sobie wyobrazić. Czy może być jeszcze gorzej?

 

Jeden detektyw, 39 zaginionych kobiet. Każda z nich była szczęśliwa, miała uporządkowane życie osobiste i plany na przyszłość. Dlaczego zatem zniknęły? Gdzie ich szukać? Jak można stwierdzić najgorsze, skoro nie odnaleziono ciał? Rozwiązaniem tej zagadki od przeszło dwóch lat zajmuje się detektyw Hackenburg. Mimo że dwoi się i troi, a pracy poświęca całą swoją energię, nic z tego nie wychodzi. Zaczyna brakować sił, rąk do pracy, motywacji. Upływający czas działa na niekorzyść zarówno zaginionych, jak i prowadzących śledztwo. Czas to pieniądz, a tych w policji nigdy nie ma za dużo. Finch świetnie ukazuje ten niewesoły obrazek funkcjonowania organów ścigania. Piętrzące się problemy, narastające konflikty, ból bycia podwładnym, a nie decydującym. Autorowi świetnie udało się oddać ten klimat.

Podążając za klimatem śmiało mogę stwierdzić, że ten w książce jest naprawdę niezwykły. Od początku dużo się dzieje i ani na chwilę akcja nie zwalania tempa. Finch stopniowo pobudza napięcie i rozpala naszą wyobraźnię. Jak nikt inny potrafi sprawić, że przestajemy czuć się pewnie, a po plecach zaczynają nam przebiegać dreszcze. Autor stworzył bardzo ciekawą kombinację kryminału, thrillera i powieści sensacyjnej.

Przy bohaterach pojawia się pierwszy zgrzyt. Ok, może nie jest zbyt przyjemnie działać w pojedynkę, może też dla rozwoju fabuły nie byłoby to zanadto ciekawe, ale... Mam wrażenie, że w tym miejscu autora trochę poniosło. Wiadomo, nie jest łatwo mierzyć się samemu z zorganizowaną przestępczością, w zasadzie to niemożliwe, jednak fakt, że przy Hecku ni z tego ni z owego pojawia się kobieta, która akurat potrafi walczyć i świetnie sobie radzi w trudnych warunkach jest dla mnie mocno naciągany. Czy może być coś jeszcze gorszego? Dla mnie owszem, romans między bohaterami. Jej, nie przeżyję tego i nie dam rady się z tym pogodzić. Bo i po co taki watek? Czemu miałby służyć? 

Jeśli autor koniecznie pragnie skupiać się na ludzkich relacjach i tym, co jest istotne, to dlaczego nie skupi się bardziej na tle obyczajowym? Bardzo się cieszę, że nawiązał do przeszłości bohaterów i do wydarzeń, które ich ukształtowały, ale moi drodzy… Przyjmijmy, że Heck ma 40 lat. Latka lecą, a on nie ma ani rodziny ani dzieci, ani nawet byłej żony. Zaraz zaraz.

A teraz to na co wszyscy czekali, czyli temat przewodni. Stalking to według mnie niezwykle ciekawe i zajmujące zjawisko, które można dowolnie interpretować i opisywać. Finch miał świetny pomysł na fabułę, naprawdę mi się podobał. Może w związku z tym liczyłam na coś więcej? Albo coś innego? Wolałabym bardziej zrozumieć psychikę sprawców. Zbliżyć się do drapieżnika, zamiast skupiać się tak mocno na szukaniu ofiar. Autor co prawda próbuje pokazać perspektywę jednego ze stalkerów, ale to dla mnie za mało. Poza tym wyobrażałam sobie tych ludzi jako bestie bez serca, które w imię zaspokojenia swoich żądz będą zdolne do wszystkiego. A po wszystkim nie będą… płakać! Brak mi słów. To nie jest książka o nawróceniu i okazywaniu skruchy wśród przestępców.

Podsumowując, mam bardzo mieszane uczucia odnośnie tej książki. Podoba mi się styl autora, pomysł na fabułę, nawet realizacja nie jest zła. Po prostu moim zdaniem mogłaby być o wiele lepsza, gdyby została inaczej poprowadzona. Jak dla mnie za dużo walki i sensacji, a za mało stalkingu wśród tych „Stalkerów”. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi Sztukater.