Książka vs film: Gwiazd naszych wina

Tytuł: Gwiazd naszych wina
Autor: John Green
Wydawnictwo: Bukowy Las
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 320
Gatunek:dramat

Mówiąc szczerze, czułam ból cały czas. Bolało mnie, że nie oddycham jak normalny człowiek, że ciągle mam przypominać płucom, że są płucami, że bezustannie zmuszam się do zaakceptowania szczypiącego, drapiącego, przeszywającego bólu z niedotlenienia. Tak więc w sumie nie kłamałam. Tylko wybierałam jedną z wielu prawd.

Hazel to nastolatka, która nie rozstaję się z Philipem, a jej dni upływają na oglądaniu American Next Top Model. Często spędza noce na czytaniu, bo wie, że rodzice nie będą jej rano budzić. Nikt nie robi jej wyrzutów sumienia, kiedy chodzi cały dzień w piżamie i odmawia jedzenia obiadu. Taka sytuacja mogłaby się wydawać wymarzona wszystkim zbuntowanym nastolatkom, a pewnie także wielu dorosłym. Jednak czy takie myśli dalej zaprzątałyby Wam głowę, gdybyście wiedzieli, że Philip to urządzenie, które umożliwia dziewczynie oddychanie, po tym jak rak, w najbardziej zaawansowanym stadium, zjadł jej płuca?

Rodzice dają Hazel dużo swobody, bo nie wiedzą ile czasu jej jeszcze zostało. Nie mają pojęcia, ile dni przyjdzie im spędzić wspólnie na pozornej beztrosce. Bohaterka ma tylko jeden obowiązek- regularne uczestnictwo w spotkaniach grupy wsparcia, dla osób chorych na raka. Nastolatka szczerze ich nienawidzi, a do prowadzącego pozbawionego jaj (dosłownie i w przenośni) pała prawdziwą niechęcią. Prawdopodobnie zabrzmi to dosyć banalnie, ale wszystko zmienia się tego dnia, kiedy poznaje Augustusa.

Powieść bynajmniej nie należy do banalnych. Co prawda, nie brakuje tutaj zabawnych chłopięcych zalotów i dziewczęcych flirtów, jednak to tylko strzępy nastoletniej niewinności, która towarzyszy zdrowym nastolatkom. Na łamach książki obserwujemy, jak rodzi się między nimi uczucie, o wiele silniejsze od szczenięcej, przelotnej miłości. Przede wszystkim opiera się, bowiem na podobnych doświadczeniach i wspólnej walce, która ich jednoczy. Miłość to dla nich jeszcze jeden powód, by codziennie, czasami z trudem, podnosić się z łóżka.

Hazel i Augustus mają jedno wspólne marzenie- pragną pojechać do Amsterdamu, żeby dowiedzieć się, jak potoczyło się życie bohaterów ich ulubionej książki. To dla nich szczególnie ważne, bo książkowa historia bardzo przypomina ich własną, Anna również choruje na raka…

„Gwiazd naszych wina” to nie ten typ powieści, która opiera się na szalonej akcji. Zamiast tego autor oferuje nam książę pełną wzruszeń, wstrząsającą czytelnikiem do głębi. Przypomina, że niczego nie możemy być pewni, bo wszystko możemy bardzo łatwo stracić. Niczego nie dostajemy na wieczność, przede wszystkim zaś zdrowia. Green wskazuje, jak ważny problem wciąż stanowi walka z rakiem, jak wiele jeszcze choroba skrywa przed nami tajemnic. Mimo że na samym początku dobitnie podkreślił, że cała fabuła została oparta na fikcji literackiej, nie powstrzymało mnie do jednak od łez, kiedy czytałam następujące słowa:

Mam na imię Hazel. Augustus Waters był wielką, przeklętą przez gwiazdy miłością mojego życia. Nie przedstawię Wam historii naszej miłości, ponieważ- jak wszystkie prawdziwe opowieści o miłości- ona umrze z nami, gdyż tak być powinno...

Czy można się uczyć miłości od nastolatków?

Czy to oni powinni przypominać nam, że życie jest za krótkie na gorycz i rozpamiętywanie?

Czy nie ma już żadnej sprawiedliwości?

Podczas czytania nasuwało mi się wiele pytań. Dlaczego akurat oni? W końcu to była taka piękna miłość. Przecież niedawno się odnaleźli, dopiero zakochali. Pierwszy raz od lat byli szczęśliwi.

Ta fikcyjna powieść zrobiła na mnie większe wrażenie, niż niejedna prawdziwa historia. Wskazała na ważne rzeczy, o których w pośpiechu zapomniałam. Pokazała, że nasz wiek czasami nie ma żadnego znaczenia, bo nie ma żadnych przeciwwskazań, żeby to starsi uczyli się od młodszych. Mówi się, że nigdy nie ma dobrego czasu na umieranie, zazwyczaj nie wiemy też, ile czasu nam zostało. Dlatego cieszmy się z tego, co mamy i szanujmy życie, takim, jakie jest. Bo mamy je tylko jedno.     

Polecam wszystkim czytelnikom, bez wyjątków. 

 

Tytuł: Gwiazd naszych wina

Produkcja: USA

Rok: 2014

Gatunek: Dramat

Reżyseria: Josh Boone

Główne role: Shailene Woodley, Ansel Elgort, Laura Dern, Willem Dafoe

Tacy młodzi, tacy piękni, tacy zakochani… a przede wszystkim tacy chorzy…

Film był jednym z najbardziej oczekiwanych tytułów tego roku, a swoją popularnością wcale nie ustępował książce. Uplasował się na wysokich miejscach w wielu rankingach, ale na podstawie internetowych komentarzy można wywnioskować, że opinie są mocno podzielone. Sama zastanawiam się, czy faktycznie zasłużył na takie dobre oceny. 

Ekranizacja ściśle odwzorowuje historię przedstawioną w książce. Nie jest, co prawda, tak drobiazgowa jak powieść, jednak każdy film ma swoje czasowe ograniczenia. Najbardziej zabrakło mi tutaj fragmentu, który wyjaśniłby tytuł utworu i jego znaczenie, co znalazło się oczywiście w powieści. Oprócz tego niewiele powiedziano o przeszłości Hazel i Augustusa, o ich przyjaciołach i wcześniejszych miłościach z okresu przed chorobą, co wydaje mi się sporym przeoczeniem. 

Nie zabrakło natomiast poczucia humoru i scen, które mogłyby wycisnąć widzowi łzy z oczu. Bardzo podobał mi się nowoczesny pomysł pokazywania na ekranie treści smsów, wymienianych między bohaterami. Świetnie wybrano także muzykę- albo wesołą i młodzieżową, albo poważną, zależnie od rozgrywających się na ekranie wydarzeń. 

Szczególnie jednak zwraca uwagę świetny wybór aktorów.

Filmowa Hazel (Shailene Woodley) była naprawdę fantastyczna. Naturalna, bardzo urocza i silna. Bardzo dobrze oddała uczucia towarzyszące nastolatce na co dzień, wskazując na strach i obawę, a jednocześnie niejakie pogodzenie się z losem. Bohaterkę powieści cechował dystans, lubiła także lekką złośliwość i ironię, którymi broniła się przed rozczarowaniem. Przede wszystkim zaś martwiła się tym, co stanie się z rodzicami po jej śmierci. W filmie wszystkie te elementy zostały zaznaczone bardzo wyraźnie.

Świetnie spisał się również Gus (Ansel Elgort). Młody aktor przyjemnie wpisywał się w moje wyobrażenie na temat tego bohatera. Wesoły, uśmiechnięty i odważny. Wiecznie z papierosem w ustach, z tą swoją metaforą życia i śmierci. I niewidzący świata poza Hazel…

Aktorom odgrywającym główne role dobrze udało się odtworzyć klimat powieści. Pokazać, jak choroba odebrała nastolatkom młodość, niewinność oraz poczucie godności. Podczas oglądania zastanawiamy się nad sensem takiego życia i roztrząsamy życiową niesprawiedliwość, jednak nic nie możemy na to poradzić.

Wszystkie filmowe wydarzenia były niezwykle obrazowe. Mimo że w powieści tak wiele się mówiło o problemach z oddychaniem Hazel i jej wąsach tlenowych, to tak naprawdę chyba nie wyobrażałam sobie, jak mogą wyglądać momenty, kiedy ktoś ma problem ze złapaniem tchu. Duże wrażenie zrobiła na mnie też pokazywana przez Gusa noga, albo raczej jej brak.

Miło oglądało się ponadto Laurę Dern (matka Hazel) i Willem’a Dafoe (Van Houten), ale nie będę się rozpisywać na ich temat.

Dobrzy aktorzy, świetnie zrobiony film, jednak czegoś mi tutaj zabrakło. Momentami zwyczajnie się nudziłam i nie wynikało to bynajmniej z faktu, że wiedziałam, co się wydarzy i jak zakończy się ta historia. Po prostu to nie było to. Ekranizacja zwyczajnie nie zatrzymała mnie przy ekranie. Chyba jednak wcale nie była taka znakomita. 

Podsumowując, można by było powiedzieć wiele dobrego zarówno o książce, jak i o filmie, ale swój głos oddaję powieści.