Książka vs film: Kochałem ją

Autor: Anna Gavalda
Tytuł: Kochałem ją
Wydawnictwo: Świat książki
Rok wydania: 2009
Liczba stron: 160
Gatunek: romans

- Więc miłość to jedna wielka bzdura? Czy tak? Nigdy się nie sprawdza?

- Tak, sprawdza się. Ale trzeba o nią walczyć…

- Walczyć?

- Po prostu walczyć. Codziennie. Mieć odwagę być sobą, postanowić być szczęśliwym…

 

Chloe to młoda, energiczna kobieta, która na co dzień zajmuje się wychowaniem dwóch córeczek. Poznajemy ją w momencie, kiedy znajduje się na przysłowiowym zakręcie. Zaledwie kilka dni wcześniej jej mąż odszedł do innej. Jak wiele kobiet na jej miejscu zupełnie się tego nie spodziewała i nie dostrzegała żadnego z sygnałów, dlatego też rozstanie jest dla niej wyjątkowe bolesne. Chloe nie potrafi zrozumieć, że Adrien zostawił ją. Przecież ona wciąż go kocha, przecież jeszcze tak niedawno całowała go, a on się nie opierał. W tym trudnym czasie oparcie znajduje w osobie swojego teścia, Pierra. Chociaż początkowo kobieta w ogóle nie rozumie motywów, którymi kieruje się ojciec jej męża, szybko przekona się, jak niewiele o nim wie. Zrozumie jego milczenie, zatroskanie i potrzebę niesienia pomocy.

Pierwszy raz miałam do czynienia z powieścią tego typu, z książką, w której każde słowo ma taki emocjonalny wydźwięk. Ta powieść to niekończące się pasmo dialogów. Czytelnik nie znajdzie tu opisów, subtelnego przedstawienia bohaterów, nawet nie będzie miał szansy zastanowić się, czy ich lubi.

Z drugiej strony, nie spodziewałam się, że na 160 stronach można tyle zmieścić. Każda strona była niezwykła, a każde zdanie magiczne. Ta krótka książka to wiele odcieni miłości. Podkreślenie jej piękna i przypominanie o szczęściu, którym nas obdarowuje, a jednocześnie wspomnienie gorzkich wspomnień, które często ze sobą przynosi.

Kim jednak bylibyśmy bez niej?

Po co mielibyśmy żyć?

Skupiając się na postaci Chloe, przeżywając jej cierpienie, możemy łatwo przeoczyć uczucia drugiej strony. Autorka przypomina, że osoba porzucająca także może się męczyć, uświadamia nam, że jej również nie będzie łatwo. Nie zawsze możemy kogoś na siłę uszczęśliwić. Często niemożliwym staje się także sprawienie, żeby szczęśliwe były obydwie strony. Czy warto poświęcić swoje szczęście dla kogoś?

To właśnie na dylemacie osoby porzucającej szczególnie skupiła się autorka, a swoje rozważania przedstawiła przy pomocy osoby Pierra. To on przed laty musiał podjąć taką samą decyzję jak jego syn, odpowiedzieć sobie na pytanie, czy warto zostawić rodzinę dla kochanki.

Prawdę mówiąc nie spodziewałam się zbyt wiele po tej powieści. Nie miałam wielkich oczekiwań wobec tej cieniutkiej książeczki. Ale miło mnie ona zaskoczyła. Wskazała wiele ważnych kwestii i mocno poruszyła. Kim jesteśmy, żeby oceniać innych? Czy tak naprawdę w ogóle ich znamy?

„Pułapką jest sądzić, że ma się prawo do szczęścia”. Czy aby na pewno?

Myślę, że to pozycja warta przeczytania. Być może nawet nie tylko dla kobiet. W końcu to nie jest kolejna książka o zdradzonej żonie- to coś więcej. 

Tytuł: Kochałem ją

Reżyser: Zabou Breitman
Produkcja: Belgia, Francja

Rok: 2010

Gatunek: Melodramat

Główne role: Daniel Auteuil, Marie- Josee Croze, Florence Loiret Caille

Ekranizacja bardzo wiernie przedstawia książkową historię, z tym, że od początku to Pierre odgrywa w niej pierwsze skrzypce, a Chloe zdaje się być jedynie dodatkiem do tej historii. Niewiele miejsca zostało poświęcone jej cierpieniu i temu, co ją spotkało, w zasadzie dopiero w dalszej części filmu wyjaśniono, że kobieta jest jego synową, która przeżywa dramat, bo jej mąż odszedł do młodszej.

Mimo że książka i film pokazują nam tę samą historię, tutaj wygląda ona zupełnie inaczej. Magia książkowego słowa zostaje zastąpiona przez magię filmowego obrazu. Jakby mniej tutaj było dialogów, a więcej akcji, chociaż to przecież dramat, a nie film przygodowy. Patrzymy na Pierra, który przeżywa drugą młodość z kochanką. I czujemy łączącą ich miłość kadr po kadrze. Ten charakterystyczny błysk w oku, rozanielenie, potrzeba spędzania czasu razem. Widz śledzi losy bohatera przed dwudziestoma laty. Widzimy tę historię na własne oczy, zapominając, że w książce to jedynie opowiadanie przyćmiewające rzeczywistość.

Film został bardzo dobrze zrealizowany, chociaż część szczegółów nie zgadza się, niektóre dialogi zostały także dodane. Jednakże to tylko drobiazgi niewpływające na nasze postrzeganie tej historii. Książkowe płaskie sylwetki zaczynają żyć, ta historia staje się naprawdę realna. Z całym zawartym w niej tragizmem.

Zaczytując się w powieści nie pomyślałam ani przez chwilę o tym, co czuła Mathilde, skupiając się wyłącznie na głównych bohaterach. W filmie widzę dokładnie wszystkie przeżywane przez nią emocje, czuję niemalże jej szczęście i zdruzgotanie. Ale pierwszy raz myślę też o niej, jako tej drugiej, tej która wpłynęła na życie wielu osób, zupełnie niszcząc przy tym swoje.

Te rzeczy, o których piszę, to właśnie elementy filmowej głębi. Tak jak wspomniałam, książka opierała się na słowach i dialogach, przemyśleniach. Tutaj jakby nie było na to czasu, bo ta historia ożywa. Momentami ciężko było mi uwierzyć, że faktycznie oglądam to, o czym wcześniej czytałam. 

Nie trzeba czytać powieści, żeby odnaleźć się w jej ekranowym odpowiedniku. Niczego bowiem nie zabrakło, za to coś dołożono. Historia dostała niezbędną głębię.