Kiedy otaczasz się melancholią

Tytuł: Lawendowy pokój
Autor: Nina George
Wydawnictwo: Otwarte
Rok wydania: 2014
Liczba stron: 344
Gatunek: literatura współczesna

Jean Perdu uwielbia książki, które sprawiają, że po odejściu ukochanej łatwiej mu oddychać i akceptować rzeczywistość. Swoją miłością do papierowych historii zaraża i leczy pacjentów jego pływającej „Apteki Literackiej”. Sam niestety wciąż nie znalazł dla siebie lekarstwa. Czy przeczytany po wielu latach list będzie wstępem do nowego życia?

 

Nina George zbudowała fabułę na ciekawej, dobrze zapowiadającej się i nieco tajemniczej historii. Jej bohater to zmęczony życiem, wycofany i niezbyt towarzyski pięćdziesięciolatek. Wydaje się, że jego egzystencja opierała się na miłości do ukochanej, a kiedy tej zabrakło, mężczyzna całkowicie stracił zapał do życia. Otaczająca go tęsknota i melancholia na dłuższą metę stały się dla mnie jednak zbyt przytłaczające. Każdy z nas inaczej radzi sobie z rozstaniem, cierpieniem, czy żałobą. Być może problemem stała się dzieląca nas różnica wieku, być może chodziło właśnie o tę różnicę w pojmowaniu i odczuwaniu. Nie do końca potrafiłam zrozumieć, że rozpamiętywaniu i zadręczaniu się można oddać najlepsze lata życia, zupełnie zamknąć się na innych i na swój sposób wyłączyć. Tak mi szkoda tego pana Perdu! 

„Kochanie i niekochanie powinny być jak kawa i herbata. Trzeba mieć wybór. Bo jak inaczej moglibyśmy przeboleć stratę tych, którzy umarli, albo tych, których straciliśmy?” 

W tym smutku i melancholii doszukiwałam się prawdy o życiu i miłości, ani razu nie twierdząc, że jedno bez drugiego ma jakieś znaczenie. Próbowałam zrozumieć, co próbuje przekazać autorka i nie jestem pewna, czy do końca mi się to udało. Pod pierzynką wielu pięknych i niezwykle mądrych słów przemycała wciąż te nie do końca wiarygodne dla mnie bajki o miłości, która może uczynić nasze życie piękniejszym, albo  zupełnie je zniszczyć. Ten problem cały czas powraca w moich refleksjach- czy, jeśli nie przeżyłam tego, co pan Predu, to znaczy, że nie potrafię kochać tak mocno? Czy może nie przeżyłam podobnej miłości? Próbowałam doszukiwać się podobieństw i różnic między nami, choć na dłuższą metę wcale nie wpływało to na moją sympatię do bohatera. Czy go polubiłam? Może trochę, zabrakło mi jednak w nim tej radości i życiowej energii oraz pasji, która nie wywodziłaby się z nostalgii i odrętwienia.

Niezwykle za to podobało mi się czytanie książki o książkach. Rozmowy o autorach, cytaty, literackie podróże. Wplecenie tych wątków w fabułę naprawdę mnie urzekło, odebrałam to, jako dosyć oryginalne i pomysłowe rozwiązanie. Ja również uwielbiam książki, choć nie żyję tym uczuciem, jak pan Perdu. Chciałabym jednak, żeby kiedyś, w którejś księgarni, ktoś potrafił mnie uleczyć papierową historią, podobnie jak robił to właściciel „Apteki literackiej”. Tylko, że tej jego pasji wciąż było dla mnie za mało- to mi zwyczajnie nie wystarczało. 

„Perdu chciał, by poczuła się, jak w gnieździe. Chciał, by poczuła nieskończoność, jaką oferują książki. Ich nigdy nie zabraknie. I nigdy nie przestaną kochać swojego czytelnika. Wobec wszystkiego, co nieobliczalne, są jedynym elementem, na którym można polegać. Wobec życia, wobec miłości. Także po śmierci”. 

Mam wrażenie, że bohater na moich oczach dojrzewał, choć brzmi to trochę nieprawdopodobnie biorąc pod uwagę, że przecież skończył 50 lat. Nina George zdaje się (na szczęście) postrzegać tę kwestię trochę inaczej. Każda kolejna kartka to krótka historia o tym, że na zdobywanie wiedzy nigdy nie jest za późno, zwłaszcza, kiedy te nauki dotyczą nas samych. Ta historia to lekcja pozwalająca panu Perdu uświadomić sobie, gdzie popełnił błąd, w którym momencie zawinił. Całe szczęście, że autorka zostawia nam trochę nadziei na lepsze jutro. Cóż zrobilibyśmy bez niej?

„Człowiek dziwaczeje, kiedy nie ma, kogo kochać, a w każdym nowym uczucia odzywa się najpierw to stare. Już tacy jesteśmy”.

Nie ukrywam, że byłam niezwykle ciekawa tego „Lawendowego pokoju”, którego obrósł już w legendy. Teraz, kiedy jestem po lekturze i walczę ze swoimi mieszanymi uczuciami, zastanawiam się, o co tyle szumu. Owszem, fabuła była dosyć interesująca, a zaoferowana nam podróż, przede wszystkim przez swoje myśli, zgrabnie i mądrze napisana. Co nieco zrozumiałam, trochę się nauczyłam, uwierzyłam także, że zawsze można w jakiś sposób naprawić swoje błędy. Polubiłam także te kulinarne przepisy, porozmyślałam przez chwilę o miłości i jej miejscu w naszym życiu, zachwyciłam się pięknymi cytatami. Ale to wciąż za mało. „Lawendowy pokój” to książka dobra, ale według mnie niewyróżniająca się szczególnie. Bez większego smutku odłożę ją na półkę, czasem tylko z przyjemnością zerkając na piękną okładkę. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi Sztukater.