O morderstwie w stylu retro

Tytuł: Zbrodnia w szkarłacie
Autor: Katarzyna Kwiatkowska
Wydawnictwo: Znak
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 400
Gatunek: kryminał

Jezierska arystokracja przygotowuje się do wydania za mąż pięknej szlachcianki, w międzyczasie odbywa się wielkie poszukiwanie skarbu, który przepadł wraz ze śmiercią seniora rodu. Tymczasem dwór zostaje sparaliżowany przez nocne morderstwo. Kogo można obarczyć winą, skoro wkoło sami swoi? Dlaczego wszyscy kłamią? A przede wszystkim z jakiego powodu nocny gość musiał zginąć?

Już na wstępie muszę przyznać, że nigdy nie interesowały mnie kryminały retro i do tej pory dałam szansę tylko „Moriarty’emu”. Zwyczajnie nie czułam tego klimatu i wydawało mi się, że nie odnajdę się w lekturze tak bardzo różniącej się od współczesnych odpowiedników. Teraz mogę tylko pokornie przyznać, że mi głupio, bo z książką Katarzyny Kwiatkowskiej bawiłam się wybornie.

Co urzekło mnie najbardziej? Właśnie ten klimat i scena zbrodni wyglądająca zupełnie inaczej niż obecnie. Autorka bardzo dobrze oddała charakter epoki, a ja z przyjemnością przeniosłam się za nią do 1900 roku. Poznawałam dwór, jego intrygujących mieszkańców oraz panujące tam zwyczaje. Świetnie odnalazłam się w tym elitarnym gronie, choć sama nigdy tak nie żyłam i z pewnością nie będzie mi to dane. Oczami wyobraźni widziałam jednak te piękne wnętrza, słyszałam szelest drogich materiałów, a w dłoniach czułam niemal te urocze gorsety i bajeczne suknie. 

„Zaręczyny stanowią taki czas próbny. Już sobie przyrzekliśmy, ale nie jest to ostateczne zobowiązanie. Gdyby przyrzeczenie narzeczeńskie miało taką samą moc jak ślubne składanie drugiej przysięgi byłoby bezsensowne”. 

 Z drugiej strony, wyobraźcie sobie, że scenie zbrodni daleko jest do tych, które odmalowują przed nami seriale z gatunku CSI: Kryminalne zagadki. Funkcjonariusze nie pobierają odcisków palców, zamiast telefonów mają do dyspozycji telegramy, a na miejsce nie dojeżdżają służbowym wozem, tylko konno. Niesamowite prawda? W grę wchodzi więc niezwykła wyobraźnia, trzeźwość umysłu i zdolność łączenia faktów, których też nie sposób poznać przecież tak szybko. To dla mnie naprawdę interesujące i niezwykłe. Szczególnie zaś podobał mi się fakt, że śledztwo było prowadzone równolegle przez dwie osoby- policyjnego detektywa oraz jednego z członków rodziny. Uwielbiam takie rozwiązania, w ciekawy sposób urozmaicające akcję. 

„Trochę się obawiał tego powrotu po latach, gdyż z doświadczenia wiedział, że trudno jest odnaleźć swoje młodzieńcze zachwyty, a miejsca i ludzie kiedyś podziwiani zwykle sprawiają nam później zawód”.  

Kwiatkowska bardzo dobrze spisała się również przy kreowaniu swoich bohaterów. Uczestnicy tego dramatu są bardzo barwni i wyraziści, świetnie odpowiadają moim wyobrażeniom na temat właścicieli szanowanego dworu. Majestatyczni, przywódczy, ale także rozrzutni czy wrażliwi. Nie do końca zdający sobie sprawę z realiów prawdziwego życia. Nie zabrakło tu również klasycznego podziału na dobrych i złych bohaterów oraz wspaniałej intrygi, której do końca nie sposób rozpracować.

Bez wątpienia autorka zadbała o każdy szczegół, co widoczne jest również w wyborze imion dla bohaterów oraz w języku, jakim się posługuje. Pięknie i mądrze oddała ponadto klimat charakterystyczny dla Polaków w tamtym czasie oraz ich niechęć do Prusaków. Wskazała istotną wagę patriotyzmu, honoru i tradycji. Subtelnie i z gracją przemyciła w ten sposób garść historii i faktów. Nie przytłacza to jednak czytelnika i nie psuje klimatu, wręcz przeciwnie- stanowi doskonałe uzupełnienie.

Kwiatkowska stworzyła naprawdę dobrą powieść i fantastycznie oddała cechy kryminału retro. Zagłębiając się w książce, widać uczucie, jakie towarzyszyło jej przy pisaniu i prawdziwe zainteresowanie tematyką dworów i ziemiańskiej tradycji. Uwielbiam kryminały i zawsze podchodzę do nich z dużymi oczekiwaniami, którym autorka w pełni sprostała.  

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi Sztukater.