O tym, co dla kobiety najważniejsze

Tytuł: Zamek z piasku
Autor: Magdalena Witkiewicz
Wydawnictwo: Filia
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 284
Gatunek: literatura współczesna 

Weronika to prawdziwa szczęściara. Skończyła studia, poślubiła swojego pierwszego chłopaka, ma całkiem dobrą pracę i oparcie w przyjaciółkach. Jakby tego było mało, to mądra i piękna kobieta. Czy można chcieć czegoś więcej? Czy ten z pozoru idealny obrazek faktycznie jest taki doskonały? Pragnienie posiadania dziecka wywołuje u małżonków pierwsze nieporozumienia, które stopniowo przekształcają się w prawdziwy konflikt. Jak się okazuje, nie we wszystkim są zgodni i nie zawsze patrzą w tym samym kierunku. 

„Pierwsza miłość. Niewinna, niezepsuta. Bez złych doświadczeń, zdrad i smutków. W zasadzie razem uczyliśmy się tej miłości. Bo kto nas miał nauczyć? Musieliśmy się tego uczyć od siebie”.

Od jakiego czasu miałam dużą chęć na dobrą książkę obyczajową. Taką, która mnie zaintryguje, zaskoczy, wzbudzi refleksje. Niczym prawdziwe życie da pstryczka w nos i pozwoli uczyć na błędach bohaterów. Na początku nie byłam pewna, czy szukałam właśnie tej książki, wydawało mi się, że widzę za dużo podobieństw z „Opowieścią niewiernej”, ale wątpliwości szybko zaczęły mnie opuszczać. Witkiewicz ma niezwykły dar do opowiadania historii, kolejne słowa, zdania, a potem strony przewraca się zupełnie niepostrzeżenie. Lekka i prosta narracja pozwala zagłębić się w życiu Weroniki i zupełnie odpłynąć, sprawiając, że czytelnik nie zastanawia się nad tym która godzina, kiedy jadł ostatni posiłek, czy co jeszcze ma do zrobienia. Podobało mi się to małe sam na sam z książką, nieprzerywane natrętnymi myślami i własnymi sprawami.

Och, przez cały ten czas zaprzątały mi głowę tylko sprawy Weroniki. Przeżywałam jej wybory, analizowałam konsekwencje, niekiedy porównywałam ją ze sobą. W tym wszystkim zabrakło jednak oceniania i wyrzutów. Niezwykle zainteresowała mnie ostatnio tematyka relacji łączących matkę z dzieckiem czy kwestia samego posiadania dziecka. Cieszę się, że dzięki autorce miałam możliwość zagłębienia się w ten świat i poznania rządzących nim mechanizmów. Nie mam jeszcze dziecka i nie planuję go mieć w najbliższym czasie, co nie zmienia faktu, że z przyjemnością poznaję problemy kobiet, które z miłością oddają się macierzyństwu. Nieszablonowe podejście do tematu sprawiło, że książka stała się dla mnie wyjątkowo cenna. Autorce stwierdziła bowiem, że nie wystarczy sama perspektywa kobiety pragnącej potomstwa i postanowiła zestawić Weronikę z jej przyjaciółkami, mającymi do tego tematu zupełnie inne podejście. Brawo!

„Starałam się żyć normalnie, o ile normalnym życiem było stanie przed witrynami sklepów z modą dla kobiet w ciąży czy zaglądanie do wózków. Każda kobieta w ciąży napotkana na ulicy wywoływała we mnie ból. Niesprawiedliwość bolała”.  

Choć z potomstwem mam niewiele wspólnego, problem przyjaźni damsko-męskiej wielokrotnie zaprzątał moje myśli i na stałe rozgościł się w mojej głowie. Podstawę do jakichkolwiek dyskusji musi stanowić pytanie: czy taka relacja jest w ogóle możliwa? Czy w jej budowaniu nie przeszkadzają emocje i fizyczny pociąg? Weronice wydaje się, że może mieć przyjaciela. Błąd, ona myśli, że go ma. Kogoś, komu może się zwierzać bez konsekwencji i z kim może się bezkarnie przytulać. Czy aby na pewno? Temat szczególny, problem wyjątkowy.

A jak to w końcu jest z tym małżeństwem? Czy lepiej patrzeć na siebie czy w jednym kierunku? Czy dobrze wszystko robić razem, czy wydzielać swoje strefy i czasem brać od siebie urlop? Czytałam i myślałam o moich rodzicach oraz o tym, jak chciałabym kiedyś żyć ze swoim mężem. Przede wszystkim zaś interesowała mnie kwestia, co zrobić, kiedy zakochanych zaczynają dzielić plany i marzenia, zwłaszcza tak istotne jak posiadanie dziecka. Jakiś czas temu czytałam „Dziecioodporną”, zbliżoną tematycznie, choć ukazaną z innej perspektywy. Podczas spotkania z książką Witkiewicz przypomniała mi się tamta powieść, a przed oczami pojawiły sceny z mojego własnego życia. Myślałam o moich przyjaciołach i o mnie samej, zastanawiając się, czy kiedyś sama nie przeżyję takiego koszmaru.

Fakt, że „Zamek z piasku” tak pięknie pokazuje rzeczywistość, podobał mi się najbardziej. Mogłaby to być historia z życia mojej siostry czy koleżanki. Ten cudowny realizm urzekł mnie i sprawił, że nabrałam chęci na więcej. Autorka skupiła się na pragnieniu dziecka, jednak nie zamknęła się na inne problemy. Chętnie opowiadała o pożądaniu, seksie, zdradzie. Nie obawiała się zagłębić w tak trudny temat, jakim jest kobieca psychika. Wydaje mi się, że wyszło jej tak świetnie, bo sama najlepiej wie, jak ciężko być kobietą.