Wybór Małgorzaty

Tytuł: Nie ma nieba
Autor: Jolanta Kosowska
Wydawnictwo: Novae Res
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 292
Gatunek: literatura piękna 

Maciek i Małgosia. Młodzi, ambitni, walczący o życie swoich pacjentów. Z różnym skutkiem. Czasem zapominający o sobie. Stawiający chorych ponad siebie. Czujący wstyd, gdy potrzebują chwilę odpocząć i złość, gdy nie idzie po ich myśli. Maciek i Małgosia to lekarze, choć może wypadałoby powiedzieć: lekarze, jacy dziś zdarzają się naprawdę rzadko.

 

Choć nie miałam wcześniej okazji poznać książek Jolanty Kosowskiej, przyznam bez bicia, że wymagałam wiele. Dlaczego? Bo zainteresowała mnie ta tematyka. Bo lubię czytać o chorobach i o lekarzach. Bo to coś, co wpływa na nasze życie i zbyt często zmienia je na gorsze. Bo choroba to wróg, którego pragnę poznać wcześniej.

Autorka oferuje nam historię dwojga lekarzy. Historię niełatwą i smutną, okraszoną bólem i melancholią. Kolejne strony wypełnione są nieznośną codziennością- i chorych i ich lekarzy. Bo choć wydawać by się mogło, że Ci którzy leczą mają o wiele lepiej od tych leczonych, niekoniecznie musi to być prawdą. Nasi bohaterzy angażują się w proces leczenia całym sercem. Oddają swój czas wolny, energię, wiarę. I choć nie tak powinno być, muszą za to zapłacić. Czasami poświęcają o wiele więcej niż można by sobie wyobrazić. Wspaniale jest mieć świadomość, że rzeczywiście istnieją tacy lekarze, nawet na kartach powieści. No właśnie. Czy w prawdziwym życiu możemy na takich liczyć? A przede wszystkim, czy możemy tego od nich oczekiwać? Kosowska poruszyła bardzo istotny temat, sprawiając, że poświęciłam sporo czasu na refleksje. Niestety, z której strony by nie patrzeć,  nie były one wesołe.

„Wydawało mi się, że stać nas na szczerość, a szczerość nie musi być przemycana pod mnóstwem pustych i nic nieznaczących słów, które mają coś ukryć, rozmyć, upiększyć”. 

Mówi się, że najedzony nie zrozumie głodnego, a zdrowy chorego. I ciężko się z tym nie zgodzić. Można jednak się starać, choć równie często powtarzają, że dobrymi chęciami jest wybrukowane piekło. Małgosia się starała. I Maciek się starał. Tylko co im wyszło z tych starań? Oni przecież byli zdrowi, oni byli lekarzami. Okazuje się, że cholernie ciężko być jednocześnie dobrym lekarzem i dobrym człowiekiem! Tak trudno zachować obiektywizm i się nie angażować. A może angażują się tylko Ci, którzy w rzeczywistości nie nadają się do wykonywania tego zawodu? Może wrażliwość oznacza słabość?

„To swoista prostytucja oddawać całego siebie innym, wierząc, że robi się dobrze”. 

„Nie można być przyjacielem każdego pacjenta. Nie można być kimś bliskim dla paruset ludzi. Nie można po każdym, który musiał odejść, nosić żałoby. To ich życie”. 

Czy byłoby w porządku, gdybym zapytała Was czy wierzycie? Przyznam się, że ja nie wierzę. Nie liczę na Boga i nie próbuje tłumaczyć sobie swojego szczęścia i nieszczęścia jego obecnością lub jej brakiem. Ale ja nigdy nie byłam poważnie chora, nigdy nie umierałam na raka. Ja nie wiem, jak to jest. I nie wiem, o czym się wtedy myśli. W książce kilkakrotnie przewija się ten temat. W żaden sposób nie jest on jednak nużący czy niepotrzebny. Uważam, że wiara i niewiara są nieodłącznymi elementami życia i śmierci. Czymś, co w takich przypadkach nabiera szczególnego charakteru. Cieszę się, że Kosowska się do tego odwołała i w pewien sposób spróbowała znaleźć odpowiednie miejsce dla religii w naszym życiu. 

„Kościoły to puste atrapy, w których nie mieszka nikt, a już na pewno nikt, kto nas kocha. Jak wytłumaczyć miłością te tysiące ludzkich krzyżowych dróg i ten ogrom panoszącego się wszędzie cierpienia”?

Nie zabrakło również tego, co niezbędne, czyli podkreślenia istotnej roli drugiego człowieka w naszym życiu. W tym kontekście autorka przywołuje jednak kategorie straty i ból rozstania. A także kwestię honoru i potrzebę wyciągnięcia ręki na zgodę. No bo jak to jest, kto powinien pierwszy przeprosić? Czy ten, który pierwszy dąży do porozumienia jest silny czy słaby? Czy to osoba, której bardziej zależy? Podążając za Maćkiem i Małgosią zastanawiałam się, jak to możliwe, że sytuacja potoczyła się w taki sposób. I jedynym rozwiązaniem była dla mnie ponadczasowa odpowiedź- jesteśmy tylko ludźmi. Czasami zbyt dumnymi, próżnymi, zarozumiałymi i przekonanymi o swojej nieomylności. 

„Ludzie to idioci, uwielbiają ranić samych siebie”.

„Nie ma nieba” to książka naprawdę interesująca, pod wieloma względami. Skupia się na tematach niezwykle istotnych i potrzebnych. Opowiada o intrygujących i złożonych bohaterach. Stanowi piękne odwzorowanie ludzkiego życia i postępowania. Znajdziemy w niej wiele o naszych wadach i słabościach. Nie zabraknie bólu i troski. A do tego charakteryzuje się wyjątkowo poprowadzoną narracją. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spotkałam się z powieścią, w której było tak mało dialogów, ale nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu. Odniosłam nawet wrażenie, że taką książkę jest o wiele trudniej napisać, a taką historią nieco ciężej zatrzymać.   

Autorce za napisanie tej książki należy się wielki szacunek, jednak jedna rzecz nie dawała mi spokoju i choć nie jest mi z tym dobrze, postanowiłam o tym wspomnieć. W książce znalazłam sporo błędów, moim zdaniem zdecydowanie zbyt dużo w stosunku do jej objętości. Nie czuję się upoważniona do tego, żeby oceniać czyjąś pracę, jednak jak dla mnie wnioski nasuwają się same. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję portalowi Sztukater.