Gdy życiu daleko jest do bajki

Tytuł: Ogień i woda
Autor: Victoria Scott
Wydawnictwo: Iuvi
Rok wydania: 2015
Liczba stron: 368
Gatunek: literatura młodzieżowa

Życie Telli dalekie jest od bajki. Przeprowadzka do Montany pozbawia ją wszystkiego, na czym jej zależało- wspaniałych przyjaciół, normalnej szkoły, nowoczesnej technologii. Wydaje się jednak, że jej rodzice wiedzieli co robią- zmiana miejsca zamieszkania miała pomóc jej umierającemu bratu. A gdyby tak istniała inna opcja pomocy? Czy zdecydowałbyś się zaryzykować życie w śmiertelnym wyścigu po lekarstwo dla najbliższej ci osoby?

Bardzo rzadko sięgam po fantastykę. Zazwyczaj nie mam chęci na wymyślne i nieprawdziwe historie, a w literaturze cenię przede wszystkim realizm i twardą rzeczywistość. Dla tej opowieści musiałam zrobić wyjątek. Dlaczego? Być może chodzi o pewne podobieństwo do „Igrzysk śmierci”, które naprawdę polubiłam. A może po prostu wyczułam intrygującą młodzieżówkę?

Autorka wprowadza nas w swoją historię bez zbędnych wstępów i formalności. Nie owija w bawełnę, nie przedłuża, nie próbuje nas kupić przydługimi opisami czy magią szczegółów. Już na pierwszych stronach poznajemy interesującą nas grę i rządzące nią zasady. A później akcja ani na chwilę nie zwalnia tempa. Kolejne wydarzenia zaskakują, a klimat tej historii sprawia, że wiele razy poczułam ciarki. To jeden z tych elementów, które niewątpliwie zatrzymały mnie przy tej opowieści i sprawiły, że nabrałam chęci na więcej.

A jak było dalej? Coraz lepiej. Urzekł mnie świat wykreowany przez Scott. Pomysł na rywalizację w czterech ekosystemach był strzałem w dziesiątkę. Każdy z nich charakteryzuje się bowiem innym klimatem, różnorodną przyrodą, a przede wszystkim… pułapkami czyhającymi na uczestników. W tej części bohaterowie zmierzyli się z dżunglą i pustynią. Dwa zupełnie odmienne środowiska obfitowały w przygody oraz zwroty akcji, a ekstremalne warunki wydobyły z uczestników cechy, których istnienia prawdopodobnie nawet u siebie nie podejrzewali. Mam wrażenie, że w pewien sposób dojrzewali na naszych oczach, a wyścig na nowo ich ukształtował.

Szalenie polubiłam bohaterów. Młodych, energicznych i pełnych pasji ludzi. Tak rzeczywistych, jakby wyrwani zostali z naszego realnego świata. Irytujących się w sytuacji, gdy nie potrafili się z czymś uporać, rozzłoszczonych niepowodzeniami, zazdrosnych, czasami niepoczytalnych oraz oddających się swoim żądzom i instynktom. Tej opowieści nie brakowało fantazji, ale to ten realizm robił na mnie prawdziwe wrażenie.

A skoro mowa o fantazji niemalże przestępstwem byłoby pominięcie niezwykłych stworzonek, które miały pomagać swoim uczestnikom. Różnorodne pandory, o niezwykłych umiejętnościach całkowicie zdobyły moje serce, a zwierzątko Telli pokochałam, jakby było moje. Momentami ciężko było mi uwierzyć, że autorka potrafi wzbudzić we mnie tak wiele uczuć, zaczynając od ciekawości i niedowierzania, a kończąc na takim rozczuleniu.

W moim odczuciu książka Scott to naprawdę wyjątkowa młodzieżówka, choć uważam, że spodoba się także czytelnikom w starszym wieku. Choćbym chciała to ciężko mi się do czegokolwiek przyczepić. Oczarował mnie pomysł na wyścig i realizacja tego tematu, polubiłam bohaterów i utożsamiałam się z ich decyzjami, czułam emocje towarzyszące zwrotom akcji, dałam się zaskoczyć, a ten mroczny klimat książki to świetne dopełnienie całości. Dodam tylko, że od razu zabrałam się za drugą część. Gorąco polecam.