Elisabet Herrmann "Śnieżny wędrowiec" [recenzja premierowa]

Autor: Elisabeth Herrmann
Tytuł: Śnieżny wędrowiec
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2016
Liczba stron: 512
Gatunek: thriller

Młodziutki Darijo zaginął pewnej mroźnej nocy. Policji nie udało się rozwiązać sprawy jego zniknięcia. 4 lata później pies trafia w lesie na dziecięce kości. Czy to szczątki Darija? Czy tym razem funkcjonariusze rozwiążą tą mroczną zagadkę? I jaki udział w tej sprawie będzie miała Sanela Beara?

Poprzednia powieść Herrmann, „Wioska morderców”, zrobiła na mnie duże wrażenie. Młoda policjantka, odgrywająca w tamtej historii pierwszoplanową rolę, bardzo mi zaimponowała, a opowieść autorki wyczerpała moje zapotrzebowanie na mrok, brutalność i okrucieństwo, pozostawiając po sobie apetyt na więcej. Przyznam szczerze, że trochę obawiałam się, jak będzie tym razem. Na szczęście wszelkie wątpliwości szybko się rozwiały.

W tej historii także nie brakuje klimatycznej i dusznej atmosfery, bohaterów o trudnych charakterach oraz niedopowiedzeń, ale Herrmann idzie zupełnie inną drogą. Krew i ofiary zamienia na podejrzane zagadki i rodzinne sekrety. Zamiana ta bynajmniej mi nie przeszkadza. Uwielbiam akcję skupiającą się wokół bogaczy, którym wydaje się, że pieniądze pozwolą im zamieść wszystkie zbrodnie pod dywan. Jak poszło im tym razem? Musicie przekonać się sami.

Beara, którą w poprzedniej książce poznaliśmy jako pewną siebie i buntowniczą funkcjonariuszkę, kolejny raz udowadnia nam, że ma jeszcze wiele do pokazania. Bezkompromisowa, odważna, niepodporządkowana autorytetom- bardzo podoba mi się policjantka w takim wydaniu. Łatwo się domyślić, że takie zachowanie prowadzi ją do kolejnych kłopotów, ale tym lepiej dla nas, prawda? Więcej się dzieje, nie brakuje zwrotów akcji. A umiejscowienie kobiety w tak ważnej roli to dla mnie duży plus.

Tym, co również ujęło mnie w książce Hermann, jest umiejętność skierowania podejrzeń na kilku bohaterów. Każdy z nich wydaje się winny i do samego końca ciężko zrozumieć, co tak naprawdę się wydarzyło. Jak przystało na bogaczy, postacie są przesadnie pewne siebie, bezczelne i przekonane o tym, że pieniądze wiążą się z nieograniczonymi możliwościami. Autorce bardzo dobrze udało się oddać ten klimat zepsucia bogactwem, który naprawdę lubię w książkowych opowieściach i który tak dobrze pasuje do tajemnic i pilnie strzeżonych sekretów.

Jak przystało na dobry thriller z elementami kryminału, Herrmann osnuwa swoją opowieść mrokiem i napięciem. Podczas czytania towarzyszą nam wątpliwości dotyczące zachowań bohaterów, budują się sympatie i antypatie, doświadczamy różnorodnych emocji, a na ciele pojawia nam się gęsia skórka. Autorka do samego końca potrafi utrzymać nas w niepewności. Nie próbuje na siłę szokować i zaskakiwać. Posługuje się sprawdzonymi metodami, które przekonają każdego czytelnika. A co najważniejsze bardzo dobrze operuje słowem i potrafi w lekki sposób opowiadać o trudnych sprawach, subtelnie wplecionych w książkową fabułę. Serdecznie polecam.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.